19 Februarie 1932 – 18 Junie 2016

Ds Johannes Abraham Vollgraaff Knipe (BA, MTh) is op 19 Februarie 1932 gebore te Kenhardt in die Noordweste. Hy ontvang die naam van sy oupa aan moederskant. Sy ouers is Richard Alexander Knipe en Anna Margaretha Vollgraaff. Sy vader dien die Here as boer en besigheidsman, terwyl sy moeder ’n huisvrou is. Jan begin sy skoolloopbaan in 1938 aan die Laerskool Wegdraai, waar hy van kindsbeen af die harde natuur met droogtes en vloede van die Oranjerivier beleef. In 1945 word hy leerling aan die Hoërskool Groblershoop, waar hy in 1949 matrikuleer.

Jan voel geroepe om predikant te word en vertrek in 1950 na die Universiteit Stellenbosch, waar hy in 1952 die BA-graad verwerf. Hierna is hy student aan die Kweekskool op Stellenbosch. Aan die einde van 1956 word hy as proponent gelegitimeer. ’n Beroep kom na die NG Moedergemeente Uitenhage, waar hy op 16 Maart 1957 met handop­legging ontvang en bevestig word. Dit is ’n historiese gemeente waar hy die eerste treë gee in die gemeentebedie­ning, in ’n streek wat geweldig uitbrei. In 1958 word hy die eerste leraar van die nuwe NG Gemeente Retief-Despatch. Hier lê hy die eerste boustene en onder sy leiding word ’n eerste kerkgebou opgerig. Ds Jan Knipe is iemand wat goed kan organiseer en onder sy leiding kom die nuwe gemeente goed op dreef. In dié tyd beleef die gemeente ’n uitstekende kerkbywoning, ’n saak wat hom met diepe dankbaarheid vervul.

Met sy vertrek vyf jaar later na Natal, kan hy en die kerkraad met oorgawe die Here dank oor wat bereik is in die tyd. Hy trou op 31 Mei 1959 met mej Maria Elfrieda Steyl en uit die huwelik is vier kinders gebore. In 1963 word ds Jan Knipe leraar van die NG Gemeente Pietermaritzburg-Wes, waar sy talente in die Natalse Kerk waardeer word. Na vyf jaar keer hy terug na die Oos-Kaap toe hy in 1968 leraar word van die NG gemeente Newtonpark in Port-Elizabeth. In hierdie dinamiese voorstedelike gemeente, beleef die gesin goeie tye en die Baai is vol mooi herinneringe vir die egpaar.

In 1972 word die Vrystaatse Kerk geestelik verryk toe ds Jan Knipe ’n beroep aanvaar na die NG Gemeente Hospitaalpark in Bloemfontein. Hier beleef die gemeente ’n leraar wat met oorgawe werk en altyd ’n plan het vir elke situasie op voetsoolvlak. Intussen groei Bloemfontein en verskeie gemeentes stig af in hierdie tyd, ook aan die westekant van Bloemfontein. In 1978 stig die NG Gemeente Wilgehof-Wes af van Wilgehof en ds Jan Knipe word beroep as eerste leraar wat leiding gee met die bou van ’n nuwe kerkgebou in die nuwe gemeente. Later word die naam van die gemeente verander na Gardeniapark.

Ds Jan Knipe word in 1984 die eerste leraar van die NG Gemeente Pellissier in Bloemfontein. Hier is hy die hart en siel met die bou van ’n nuwe kerkgebou. Woordbediening en pastoraat is tydens sy bediening vir hom baie belangrik en hy spoor gemeentelede aan om gereeld Bybelstudie te doen. Hy het kort tevore ’n meestersgraad in Teologie aan die UOVS voltooi met die tesis: “Die plek van die kerkgebou in die opbou van die gemeente”.

Die NG Gemeente Pellissier was by uitstek ’n groeiende gemeente met baie jongmense. Ds Josua Deacon, wat in 1989 as medeleraar van ds Jan Knipe bevestig word, skryf: “Meenthuise het soos paddastoele opgeskiet. Binne ’n paar jaar het dit ’n makrogemeente geword en kort na ons vertrek is die vierde medeleraar beroep.”

Op sinodale gebied speel ds Jan Knipe oor jare heen ’n leidende rol in die Vrystaatse Kerk. Hy dien op die kommissie vir administrasie en finansies, waar sy finansiële oordeel gewig dra. Hy is vier jaar lank assistent-skriba van die moderamen en voorsitter van die ordekommissie met sinodesittings. Sy insette by AKTO, SKDB en die Inligtingskommissie is waardevol. Hy was ’n sterk voorstander van die totstandkoming van ’n eie Teologiese Fakulteit wat in 1980 ’n werklikheid word. Hy is veertien jaar lank die skriba van die kuratorium en verrig die taak met oorgawe en noukeurigheid. Hy het altyd ’n oor vir die jong teologiese studente en is vir hulle ’n inspirasie.

Met sy spontaneïteit is hy nie net geliefd nie, maar ’n vriend van jonk en oud. In Pellissier beleef ds Jan Knipe ’n besonder goeie tyd en emeriteer op 1 April 1997 en bly in die Rosestad. Na sy aftrede speel hy nog gereeld tennis en hy hanteer ’n Senior Bybelstudiegroep. Later verskuif ds Jan en Elfie Knipe na die Striata-aftreeoord in Bloemfontein. Hier sterf hy op 18 Junie 2016 na ’n lang siekbed in die ouderdom van 84 jaar. ’n Begrafnisdiens vind op 24 Ju­nie 2016 plaas uit die kerkgebou van die NG Gemeente Gardeniapark in Bloemfontein. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

27 Julie 1936 – 30 Maart 2018

Dr Johan Marie Lensink (BA, BD, DD) is op 27 Julie 1936 gebore in Nederland. In sy ouerhuis het Joop die Here leer ken en die aandgodsdiens van sy vader het reeds as kind ’n groot indruk op hom gemaak. In 1944 word hy deur ’n vragmotor omgery en twee jaar later is daar die byna noodlottige episode met ’n byl toe hulle gaan hout kap. Nadat hy sy skoolloopbaan voltooi het, emigreer Joop op 21-jarige leeftyd na Suid-Afrika en reis per boot na sy nuwe woonplek in Vendaland in die noorde van Suid-Afrika. Hy is vasbeslote om predikant in die nuwe land te word en vir die Here te werk. Die aand voor sy vertrek lees sy vader met huisgodsdiens uit Psalm 121, ’n pelgrimslied wat tot die einde van Joop se lewe vir hom groot betekenis inhou.

Joop hou baie van die pragtige na­tuurskoon van Suid-Afrika, by name Vendaland, en leer gou die Vendataal vlot praat en in die sonnige Afrika word hy ’n sendeling in murg en been. Intussen word hy student aan die Universiteit van Suid-Afrika en behaal die BA-graad wat hom toegang verleen tot die Fakulteit Teologie (Afd B) aan die Universiteit van Pretoria in die Jakarandastad. Saam met hom in die klas was Howard du Toit, seun van prof HDA du Toit van die Teologiese Fakulteit. Joop besluit om in 1964 sy proponentsjaar aan die Vrije Universiteit in Amsterdam te voltooi. In 1964 vertrek Joop en Howard saam per Charter-vliegtuig via Lourenco Marques na Nederland. Joop studeer ses maande in sy proponentsjaar aan die Vrije Universiteit in Amsterdam, terwyl Howard aan sy doktorsgraad werk.

In dié tyd trou hy met mej Wil Goe­de, ’n predikantsdogter van Aalten. Hierdie unieke lewensmaat sou deur ses gemeentes van vyf kerke in drie lande, hom getrou ondersteun in sy roeping om die evangelie uit te dra. Uit die huwelik is vier kinders gebore.

Prop Joop en Wil Lensink vertrek na die sendingstasie Tshilidzini in Vendaland, maar aanvaar in 1965 ’n beroep na Kabwe in Zambië, as gestuurdes van die NG Kerk in die Oranje-Vrystaat. In 1969 werk hy in Chingola, ’n moeilike tydperk van politieke verskuiwings en sterk emosies van dekolonisasie in Afrika. In die tyd is daar groot seën en geestelike groei in die gemeentes, terwyl hy ook die oorblywende blankes help bedien. In 1971 word hy ook daarmee saam dosent aan die Teologiese Skool Lusaka. Sy werkspermit word in 1974 nie hernu nie en hulle vertrek terug na Suid-Afrika.

Op 27 Januarie 1974 word hy bevestig deur die NG Kerk se Ring van Johannesburg, met sy arbeidsveld die trekarbeiders. Meer as 120 000 swart mans was in sy werksakker wat Johannesburg se mynkampongs en agterbuurtes ingesluit het. Hy noem dit goedkoop trekarbeid wat volgens hom aan slawerny grens. Die trekarbeiders, wat in haglike omstandighede gewoon en gewerk het, was ’n uiters moeilike arbeidsveld met min positiewe resultate.

Dr Joop het in sy outobiografie van 570 bladsye ook oor sy lewe en hierdie werkstyd geskryf, wat hy die hel van stedelike vergete trekarbeiders, ’n wêreld van oorlog en haat noem. Die titel van die boek: “Zwart hart: Leven in lichtend Afrika op de sporen van David Livingstone”, verskyn onder skrywersnaam Yobo Lensink. Hierin gee hy merkwaardige indrukke oor die kerk in Zambië en Suid-Afrika, waarin hy sy tyd ver vooruit was. Hy het onder promotorskap van prof David Bosch, ’n doktorale proefskrif in Sendingweten­skap by Unisa geskryf oor die trekarbeid in Suid-Afrika.

In 1978 oorleef hy ’n aanslag op sy lewe as gevolg van sy stryd teen apartheid, waarna hy op mediese advies die werksakker verlaat en in 1979, nadat ’n kerklike beroep gekom het vanuit Nederland, vanaf die Geref Kerk Zuidwolde, daarheen vertrek. Dit was ’n heroriëntering ten opsigte van die Nederlandse taal en Europese leefstyl. Maar die Lensinks het al tevore uitgemunt met hulle uitstekende aanpassingsvermoë en kosbare kontakte is opgedoen en die finansiële ondersteu­ning vir latere aksies in Suid-Afrika was besonder waardevol.

Dr Joop en Wil Lensink aanvaar in 1984 ’n beroep terug na Suid-Afrika na die Nederlandssprekende gemeente van die Herv Kerk (NHKA) in Johannesburg. Daar was uiteraard beswaar van dr Joop se kant oor Art 3 van die Kerkorde wat bepaal het dat alleen blankes lid mag wees van die kerk. Maar ook die kerkraad het die siening gedeel en telkens daarteen geprotesteer. Dr Joop is weer terug in die middestad van Johannesburg, om sy dienswerk onder die straatkinders, die onderwêreld van die trekarbeiders en die armstes van die armes voort te sit. Verskeie organisasies is gestig en skole ontwikkel. Joop Lensink en saam met hom sy eggenote, Wil, het met volharding en besondere talente die saak van die koninkryk tot aan die einde van sy lewe gedien. Toe die Hervormde Kerk in Suid-Afrika met sy Kerkorde sy predikante bind, om apartheid steeds as die wil van God te beskou, lê ds Joop Lensink die kerklike amp aan die einde van 1992 neer.

Later word die Beyers Naude-skool vir straatkinders in die middestad van Johannesburg geopen, met geld wat dr Joop uit Nederland ontvang. Hy neem as skoolhoof waar en is terug by die werk onder die armste van armstes in die Goudstad. Hier is hierdie sendeling in murg en been baie jare lank werksaam, op plekke waar die kerk afwesig is, onder leiding van die “Stichting Comitee Soweto” en later onder die vaandel van die “Leadership Foundation Africa”. Aan die einde van sy lewe is hy weer terug by die NG Kerk, hierdie keer as lidmaat in die NG Gemeente Randburg-Suid.

In die laat winter van 2017 word lewerkanker by dr Joop Lensink gediagnoseer en dit is toe reeds versprei deur die hele liggaam. Hy sterf op 20 Maart 2018. Die veelkleurige lewe en bediening van Joop Lensink het met sy afsterwe en gedenkdiens op 6 April 2018 opnuut die aandag van baie mense getrek.

Dr Howard du Toit skryf oor sy vriend: “Ons kontak strek oor 6 de­ka­des. Tot aan die einde het ek Joop Lensink ervaar as iemand wat toegewyd gebly het aan sy roeping en dienslewering in ’n verskeidenheid van situasies. Sy visie om die koninkryk te dien, veral in Afrika en onder sy mense, het voorop gestaan. Hy was gebonde en afhanklik van beroeping deur gemeentes. Dit het soms anders uitgewerk as wat hy en Wil gehoop het. Maar hulle het ’n merkwaardige aanpassingsvermoë en durf geopenbaar om te kan inpas by soms onsekere en uitdagende omstandighede. Joop was ’n uitstekende prediker, pastor en ook bekwame skrywer wat self sy en sy gesin se lewensverhaal breedvoerig opgeteken het. Wil en Joop het mekaar voortreflik aangevul en hulle kinders en kleinkinders liefdevol ondersteun. Ook in ander publikasies het sy visie en passie geblyk. Hy was inderdaad ’n sendeling in murg en been!” – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

26 Oktober 1946 – 11 Julie 2016

Ds Jacobus Murray Louw (BA, BD) is op 26 Oktober 1946 gebore in die Sendinghospitaal te Groothoek, as deel van ’n goed georganiseerde sendingstasie in die verre Noord-Transvaal. Murray is die tweede van vyf kinders. Hy stam uit die beken­de Murray-predikantestamboom van Graaff-Reinet, ware godsmanne wat oor dekades diep spore in die NG Kerk getrap het. Aan die ander kant is Murray se oupa die bekende ds AA Louw, wat as jongman die NG Kerk help vestig in die Transgariep as predikant van Fauresmith. Ons beleef dat die gene van die Murray- en Louw-geslagte, sterk in die are van ds Murray Louw gebruis het.

Ds Murray Louw se oupa is ds Jacobus Murray (Jimmy) Louw (1869-1939), wat as Transvaalse predikant diep spore trap en die kommando van Boksburg tydens die Anglo-Boereoorlog geestelik ondersteun. Ds Jimmy Louw se seun dra ook die naam Jacobus Murray Louw (1918-1968), ’n geliefde sendeling op Maandagshoek, en later saakgelastigde van die NG Sendingkerk in Pretoria. Hy sterf weens nierversaking op 28 Augustus 1968, in die ouderdom van 49 jaar, wat ’n groot leemte in die familie gelaat het.

Karin Zeeman skryf oor haar oupa, ds Murray Louw (1918-1968): “Hy was ’n besonder geliefde pa en oupa, vol humor en blymoedig. Hy was lief vir die natuur en het in sy kort leeftyd ’n groot en blywende invloed op almal gehad. As student in die Teologie het hy die Elsie Ballot-beurs ontvang om in Engeland verder te gaan studeer. Hy is op 27 Maart 1943 gelegitimeer saam met moruti Edward Patudi op Burger-sendingstasie. Hy was toe verloof aan mej Helena Kritzinger en hulle is op 25 September 1943 getroud. Die egpaar het hulle gaan vestig op die sendingstasie Burger (Maandagshoek). Hulle het albei uit diep-gelowige families gekom met ’n hart vir sendingwerk. Hy was ’n toegewyde sendeling, blymoedige mens, wat ’n groot aandeel het aan die eerste Noord-Sotho Bybelvertaling.”

Op Maandagshoek het ds Murray Louw (1918-1968) negentien jaar lank gewerk en in die tyd beleef sy kinders ’n unieke kinderlewe in die natuur. Hulle het grootgeword tussen die Bapedi-kinders, waar Murray Louw (1946-2016) van jongs af ’n liefde aangeleer het vir die Sepedi-taal, waarin hy later 25 jaar lank die vertaling van die nuwe Noord-Sotho (Sepedi) Bybelvertaling behartig. Interessant is dat hy en sy broer as jong seuns al ’n paar foute in die vertaalde Bybel in Sepedi aangeteken het en deurgestuur het aan die Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Hulle het destyds ’n komplementêre Bybel ontvang as blyk van waardering.

Ds Murray Louw gaan skool aan die Hoërskool Lydenburg en is die laaste twee skooljare leerling aan die Afrikaans Hoër Seunskool in Pretoria. Hy is van kleins af baie lief vir tale en het tydens sy skooljare ook Duits en Latyn geneem. Toe hy met sy BA-studie aan die Universiteit van Pretoria begin, presteer hy in Grieks en Hebreeus. In 1968 word hy student aan die Fakulteit Teologie (Afd B), waar hy die BD-graad verwerf en in 1971 as proponent gelegitimeer word. Hy wou van kindsbeen af predikant word en dit was van jongs af ’n lewensdroom om Bybelvertaling te doen. Die Here beskik dat hy sy lewe lank besig is met Bybelvertaling en dat die Bybelgenootskap van Suid-Afrika hom tot met sy dood met oorgawe gebruik.

Murray is op 31 Oktober 1968 ge­troud met mej Jacoba Reyneke, dogter van dr Kobus en Riena Reyneke. Sy is die kleindogter van ds Johan Reyneke, destyds predikant in Bosmanstraat (Grootkerk) in Pretoria. Murray se skoonvader, dr Kobus Reyneke, was die koördineerder van die Bybelvertaling in Afrikatale, en voorheen predikant en sendeling op Saulspoort in die Pilanesberg. Uit die huwelik van ds Murray en Jacoba Louw is ses kinders gebore: Murray, Karin, Helena, Jacoba, Mariëtte en Elize. Hy het ook die voorreg gehad om al sy kinders tot dusver in die huwelik te bevestig en kon amper al sy kleinkinders doop.

Prop JM (Murray) Louw ontvang ’n beurs om sy doktorale studie te doen aan die Vrije Universiteit Amsterdam in Nederland. Murray het onder leiding van prof Blaauw in Sendingwetenskap gaan studeer. Murray en Jacoba Louw en gesin woon in Amstelveen en keer in 1973 terug na Suid-Afrika.

Sy pad loop na die NGKA Turfloop waar hy op 5 Oktober 1975 predikant word met ’n spesiale opdrag: Noord-Sotho Bybelvertaling. Hier doen hy baanbrekerswerk tot hy op 1 November 1984 spesiale sekretaris word by die Bybelgenootskap van Suid-Afrika, met opdrag Noord-Sotho Bybelvertaling. Hier het hy saam met ’n paar kollegas aan die Universiteit van die Noorde (Turfloop-kampus), die Nuwe Verta­ling van die Bybel in Noord-Sotho/Sepedi met geloofsmoed deurgevoer. Hierdie opdrag was vir hom ’n saak van groot erns. Die vertaling, oftewel “Bibele Taba ye Botse”, is gepubliseer en bekendgestel in 2000 by die Universiteit van die Noorde naby Polokwane (destyds Pietersburg).

Ds Murray Louw word in 2001 organiserende sekretaris van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Hy tree op in verskeie Sepedi-gemeentes, waar hy aktief besig is om fondse in te samel vir Bybelgenootskap. Hierdie merkwaardige Bybelvertaler het meer as 40 jaar lank in diens van die Bybelgenootskap gestaan.

Karin Zeeman skryf oor haar vader: “Hy was ’n nederige, liefdevolle, blymoedige mens, veral lief vir sy vrou en familie. Hy het ’n groot belangstelling in taalkunde (puristies), letterkunde, antieke tale, ook die oorsprong van woorde, idiome uit die Bybel, geografie en musiek. Hy het gehou van landloop, vliegtuie en motorkarre. Hy was toegewyd en vredeliewend, en wou graag ander mense help en gelukkig maak, altyd reg met ’n grappie. Ek het hom nooit gehoor kru taal gebruik nie, en hy het nie maklik iets negatief oor ander mense gesê nie.”

Op 11 Julie 2016 sterf hy toe hy om die blok gaan draf het, soos sy gewoonte was. Hy het meters van sy huis se hek af inmekaargesak en is op die toneel oorlede. “Ek het die goeie stryd ge­stry; ek het die wedloop voleindig; ek het die geloof behou” (2 Tim 4:7). ’n Gedenkdiens word in Pietersburg gehou en die begrafnis uit die NG Gemeente Waterkloof in Pretoria. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

14 April 1931 – 9 Oktober 2017

Prof Bethel Anthonie Müller (BSc, DTh) is op 14 April 1931 gebore op die plaas Melkhout Essenbos in die distrik Herbertsdale. Hy is die jongste van vyf kinders, terwyl sy ouers reeds twee kinders aan die dood afgegee het. Bethel is twee maande te vroeg gebore en almal het gedink die seuntjie kan nie leef nie. Sy ouers het hom in ’n skoendoos geplaas en die nag voor die Agastoof gehou omdat die kombuis die warmste plek in die plaashuis was. Hy het die volgende dag nog geleef en het nie gesterf nie omdat hy ’n leeftyd moes werk in diens van die Meester. Sy vader was Anthony Müller, ’n ouderling wat die wel en wee van die plaaslike gemeente op sy hart gedra het. Met die bou van ’n eie kerkgebou op Herbertsdale, dien hy op die boukommissie waar hy ’n leidende rol speel. Sy moeder was Cathy, ’n Godvresende vrou, wat haar man en kinders met liefde en oorgawe versorg het.

Bethel ontvang sy eerste skoolop­leiding in ’n plaasskool in die distrik en later te Herbertsdale. Hy matrikuleer aan die Hoërskool Punt te Mosselbaai waar hy uitstekend akademies presteer, maar besluit om te gaan boer. Tydens sy skooljare aan die Punt is ds Dawid de Villiers predikant van die NG Gemeente Mosselbaai. Later sou hulle paaie weer kruis op Stellenbosch, waar hulle saam dosente is aan die Profeteskool in die Eikestad.

Na skool kon Bethel nie gaan boer nie, want sy broers het reeds op die beskikbare grond by Herbertsdale geboer. Hy besluit om die BSc-graad in Ingenieurswese te volg aan die Universiteit van Kaapstad, ’n kursus wat Stellenbosch nie aangebied het nie. Daar wag ’n blink toekoms in die rigting, maar die Here roep hom vir die evangeliebediening. Nadat hy Grieks en Hebreeus bemeester het, word hy toegelaat tot die Teologiese Seminarium op Stellenbosch op die walle van die Eersterivier. Hy neem intens deel aan die studentelewe op die Akker en hy speel ’n groot rol in die Berg- en Toerklub en bly oor dekades lank ’n geliefde BTK-deelnemer op Stellenbosch. Hier ontmoet hy sy toekomstige lewensmaat Helen Eksteen, met wie hy in 1957 getroud is.

Bethel en Helen vertrek na Amsterdam in Nederland, waar hy verder studeer en doktoreer in die Teologie. Met hulle terugkeer na Suid-Afrika word hy in 1961 as proponent gelegitimeer. Prop BA Müller ontvang ’n beroep na die NG Moedergemeente George, waar hy op 3 Februarie 1962 met handoplegging ontvang en bevestig word. Dit was ’n groot oomblik vir Anthony en Cathy Müller, toe hulle seun sy intreepreek vanaf die bekende kansel in die geskiedkundige kerkgebou op George lewer. Intussen studeer die jong ds Bethel Müller verder en verwerf sy doktorsgraad in prediking in Nederland. In 1965 word ds BA Müller beroep as studenteleraar na die NG Gemeente Stellenbosch-Sentraal te Stellenbosch. Met sy innemende geaardheid en opregte belangstelling in mense, is hy gou geliefd onder studente en speel ’n besondere rol op kerklike terrein op die Akker.
Op 19 Februarie 1970 word dr BA Müller bevestig as senior lektor in Diakonologie aan die Kweekskool op Stellenbosch. Hy speel ’n enorme rol op voetsoolvlak onder studente en is ook inwonende hoof van die Stellenbosse koshuis Dagbreek, waar hy en sy vrou Helen met hulle opregte omgee en liefde diep spore trap.

Ds Bekker Nieuwoudt, leraar van die NG Strooidakkerk skryf: “My eerste ontmoeting met oom Bethel was toe ek as ’n verwarde eerstejaar in Dagbreek op soek was na seksie twee. Ek het oom Bethel gesien waar hy in die squad die krismisrose voor seksie een natgespuit het. Ek het gedink hy is die tuinman. Ek vra toe vir hom: ‘Ken jy hierdie plek? Is jy die tuinman?’ Hy het my effe geamuseerd aangekyk en gesê: ‘Ja, ek is eintlik die tuinman. Maar wie is jy en wat kom maak jy hier?’ Ek het geantwoord: ‘Ek kom bly nou hier.’ ‘O,’ sê hy, ‘maar het jy plek hier?’ Ek het geantwoord: ‘Natuurlik, hoe dink jy dan? Ek is in seksie twee, maar waar is dit?’ Daardie aand sou ek uitvind hy is die inwonende hoof van Dagbreek.

“Oom Bethel was ’n mens-mens, ’n karakter, ’n groot gees wat ook gees geskep het. Iemand wat mense raakgeleef het. Hy het geen onderskeid gemaak tussen mense nie. Hy was almal se pêl. Hy was ’n sterk leier, iemand met wysheid wat kon motiveer, inspireer en dissiplineer. Maar hy kon ook goeie samewerking gee met die gestalte van ’n dienskneg om te dien en diensbaar te wees. Hy was werklik ’n man van God, ’n yster onder die manne met die hart van ’n kind. Hy het almal geken en almal was lief vir hierdie joviale kort mannetjie met die donker vel, die parmantige ore, die blymoedige gees en vrolike glimlag,” vertel Nieuwoudt.

Ds Bossie Minnaar skryf: “Oom Bethel en die BTK was vir jare sino­niem. ’n Vinnige blaai deur die BTK se toersketse vertel iets van oom Bethel se veelsydigheid. Aan die een kant is daar sy besielende preke wat menige BTK-ner diep geraak het. Aan die ander kant is daar die diensbaarheid, maar ook die platjie en voorbok om die kampvuur.”

Dr Braam Hanekom skryf: “Dit is met heimweë en dankbaarheid dat ons terugdink aan oom Bethel, ’n predikant en akademikus, maar vir ons veral pastor, vriend, inwonende hoof, na­tuurmens, ‘Mensch’ en stoere BTK-ner. Jy kon nie anders as om vir hom lief te raak nie. Ek onthou oom ‘Pampoentjie’ se skaterlag, kaalvoete en die vermoë om jou regtig op jou gemak by hom te laat voel. Oom Bethel het help bou aan ’n era wat studente op Stellenbosch gevorm het, op ’n manier veel groter as wat ons ooit besef het. Ons eer jou nagedagtenis. Jou toer hier op aarde is finaal verstreke. Ons wat agterbly, toer met wonderlike herinneringe voort in die verwagting van ’n blye weersiens.”

In 1982 word prof Bethel Müller mede-professor in Diakonologie aan die Fakulteit Teologie aan die Universiteit van Stellenbosch, waar hy sedert 1970 as dosent diep spore trap in die hart en lewe van teologiese studente. Na die aftrede van prof DW de Villiers volg hy in 1984 hom op as professor en hoof van die departement. Hier werk prof Bethel tot hy aan die einde van 1994 sy emeritaat aanvaar.

Ons laat ’n geliefde Stellenbosser en teoloog, prof Jaap Durand, praat oor die nalatenskap van hierdie kerkman: “Met die heengaan van Bethel Müller neem ons afskeid van een van die laastes van ’n geslag teoloë aan die destydse Kweekskool op Stellenbosch. Die agting wat hy afgedwing het, het nie net te doen gehad met die breë teologiese kennis wat hy veral in die predikkunde aan sy studente oorgedra het nie, maar gewoon met die mens wat hy was. Waar professore dikwels persone is wat ’n eerbiedwaardige afstand van hulle studente handhaaf, was Bethel in staat om af te klim van sy hoë akademiese kateder om as mens naas sy studente te kom staan. Hy kon dit doen omdat hy homself nooit uitgelig het tot ’n soort bo-aardse vroomheid nie, maar altyd Bethel gebly het, ’n begenadigde mens van hierdie aarde, ’n aarde wat hy op baie maniere intens lief gehad het as die handewerk van dié Here aan wie hy sy lewe gewy het.

“Niemand kan aan Bethel as akademikus dink sonder om hulleself te herinner aan die omvangryke reeks ‘Woord teen die Lig’ as die enigste en die mees betekenisvolle Afrikaanse reeks wat as ’n riglyn vir predikante in die maak van hulle preke moes dien nie. As inisieerder en een van die redakteurs, het daar self van sy kant meer as een riglyn verskyn, ’n riglyn waarin ons iets van die diepgang van sy denke leer ken het. Laat my toe om één aanhaling te maak uit sy preekriglyn oor Lukas 4:16-30: ‘Waar ontmoet ek Christus vandag en hoe moet ek met Hom wandel? Waar ons Christus se gesig sien in ’n arme, ’n gevangene, in ’n verdrukte, daar wil die goeie boodskap, die genadejaar, die kairos inbreek.’ Dit is vintage Bethel!”

Prof Bethel Müller was drie keer in sy lewe getroud. Die jong Bethel trou die eerste keer met mej Helen Eksteen, dogter van die bekende ds Pieter Ek­steen, ’n leeftyd lank leraar van die NG Gemeente Pofadder. ’n Ander dogter Crena, trou met dr Manie de Jager, ’n geliefde leraar wie se vyf seuns almal predikante van die NG Kerk word. Bethel en Helen is baie gelukkig en uit hulle huwelik is vier seuns gebore. Helen was ’n vrou uit een stuk en die lewe saam met haar het Bethel se lewe vervolmaak. Kort nadat hulle in 1975 die koshuis Dagbreek verlaat en in hulle eie huis intrek, word sy siek aan kanker. Na meer as twee jaar van siekwees, sterf sy vroeg in 1978, ’n enorme krisis vir Bethel en hulle vier seuns, Anton, Pieter, Corrie en Richard.

Dr Bethel Müller trou op 28 Januarie 1979 met dr Audrey van Wijk, weduwee van ds Attie van Wijk van Stellenbosch. Weens verskeie faktore was dit ’n moeilike aanpassing en hulle twee het skouer aan die wiel gesit om die huwelik te laat slaag. Later is dit nie meer moontlik nie en hulle huwelik beland in 2004 in die skeihof. Prof Bethel trou in 2005 met Belia Olivier, weduwee van prof Hannes Olivier, wat dosent was in Semitiese tale en ook klas gegee het aan die Kweekskool.

Prof Bethel en Belia Müller is baie gelukkig getroud en sy sorg dat hierdie befaamde teoloog, natuurliefhebber, oud-Dagbreker, entoesiastiese BTK-ner en diep gelowige, ’n gelukkige en sorgvrye oudag beleef. Hulle woon in die Geluksoord-aftreeoord op Stellenbosch, waar prof BA Müller op ­9 Oktober 2017 sterf. ’n Afskeidsdiens word op Vrydag 13 Oktober 2017 vanuit die NG Moedergemeente Stellenbosch gehou, waar prof Jaap Durand die Woord bedien. Prof Bethel se vier seuns is ook betrokke by die verrigtinge, ’n besonderse slottoneel in die lewe van een van die Here se begenadigde diens­knegte op Stellenbosch. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

27 Augustus 1950 – 11 Maart 2017

Ds Jacobus Willem Myburgh (BA, BTh) is op 27 Augustus 1950 te Petrusburg gebore in die Suidwes-Vrystaat. Sy grootouers aan vaderskant is Daniël Gerhardus (Danie) Myburgh en Wilhelmina Christina (Mienie) de Bruyn, ’n agterkleinkind van die bekende Voortrekkerleier, Sarel Cilliers. Hulle was boere, eers by Stan­derton en later naby Leeudoringstad. Sy en haar dogter sterf op 17 Julie 1932 toe ’n dinamiettrein langs hulle plaas net buite Leeudoringstad ontplof het.

Kobus se grootouers aan moeders­kant is Jacobus Willem (Koos) Mostert en Hester Magdalena (Hettie) Malherbe. Kobus is na hierdie oupa vernoem, wat al die jare stadsklerk was op Zastron en Kroonstad. Dit was die enigste grootouers wat Kobus geken het, daar is wonderlike herinneringe in sy gemoed oor hulle. Twee van Hettie se broers was professore aan die Universiteit Stellenbosch: prof Isak Malherbe (Landbou) en prof Fransie Malherbe (Afrikaans).

Kobus se vader is Willem Daniël (Willem) Myburgh, ’n boorling van Vredenburg en sy moeder is Hester Magdalena (Esté) Mostert. Albei studeer onderwys aan die Universiteit van die Oranje-Vrystaat, waarna albei onderwys gee tot met hulle aftrede aan die Hoërskool AJC Jooste op Petrusburg. Later woon albei in die ouetehuis op Petrusburg. Sy was jare lank orreliste van die NG Gemeente Petrusburg. Uit hulle huwelik is twee seuns en drie dogters gebore. Willie Myburgh oorleef sy vrou en besoek sy seun, ds Kobus Myburgh, na sy aftrede in 2015 in Bellville. Maar die skielike dood van sy seun Kobus is ’n skok vir sy sisteem en hy sterf kort daarna op Petrusburg.

Oor hulle invloed op sy lewe skryf Kobus: “Ek het in ’n godsdienstige huis grootgeword. My pa het gereeld huisgodsdiens gehou. My ouers was albei baie lief vir sing. Ons het altyd by huisgodsdiens gesing: My ma het die lied ingesit. My pa was vir baie jare lank ’n kerkraadslid en kategeet, en het in die kerkkoor gesing. By die skool het hy altyd leiding geneem by die KJV en later by die CSV. My ouers het ’n groot invloed op my lewe gehad. Iets wat ’n indruk op my gemaak het, was dat hulle dwarsdeur die week (nie net Sondae nie) toegewyd aan die Here geleef het.” Dit is in hierdie tyd dat die skrywer en Kobus mekaar leer ken by ’n CSV-kamp op Maselspoort buite Bloemfontein, terwyl ons later as studente op Stellenbosch by dieselfde plek eet en as Vrystaters op Matieland saam kuier. Ons was ook saam op die kerkraad van die NG Gemeente Stellenbosch-Noord op Stellenbosch.

Kobus begin sy skoolopleiding in 1957 aan die Hoërskool Petrusburg waar hy in 1968 matrikuleer. Hy was hoofseun van die skool, voorsitter van die debatsvereniging en kaptein van die skool se eerste tennisspan. As hoofseun woon hy ’n jeugleierskursus vir hoofseuns en -dogters van Vrystaatse skole op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat by. In dié tyd kry sy groot belangstelling in ruimtevaart en sterrekunde momentum, sake waarin hy tot die einde toe baie belangstel. Na skool werk hy drie maande lank in die landdroskantoor op Petrusburg, waarna hy sy militêre diensplig voltooi en met sy studie begin op Stellenbosch.

Kobus begin aan die Universiteit Stellenbosch studeer in elektrotegniese ingenieurswese. Maar die Here loop ’n ander pad met Kobus en hy begin in Matieland al hoe meer besef dat die Here hom roep om predikant te word. Hy skryf: “My roeping tot die evangeliebediening is telkens bevestig tydens twee studentewerkerskampe op die sendingstasie Zithulele in die Transkei, ook toe ek opgetree het as kategeet en ouderling in die NG Gemeente Stellenbosch-Noord.” Kobus staak sy studie in Matieland en begin werk by die Doornfontein-goudmyn by Carletonville. Hy is intens betrokke by die NG Gemeente Carletonville en doen waardevolle mensekennis op by die mynwerkers. In 1984 keer hy terug na Stellenbosch en verwerf die BA (Admissie)-graad, wat hom in 1986 toegang verleen tot die Fakulteit Teologie op Stellenbosch. Hy verwerf die BTh-graad en word einde 1989 as proponent van die NG Kerk gelegitimeer.

’n Beroep kom na die NG Gemeente Deben, wat prop Kobus Myburgh aanvaar en hy word op 6 April 1990 met handoplegging in die gemeente ontvang en bevestig. Ds Kobus en Nelrina Myburgh trap diep spore in die Kalahari en Deben is hulle eerste en enigste gemeente waar hulle werk tot ds Kobus in 2015 sy emeritaat aanvaar na ’n dienstyd van vyf-en-twintig jaar op Deben. Die gemeente Deben het Nelrina leer ken as ’n begaafde en geroepe predikantsvrou, die droom van enige gemeente as dit by passie en toewyding aan die Here se werk kom. Sy was ’n ware steunpilaar vir haar man en die kerkraad, iemand met ’n passie vir die evangelie en ’n gereelde besoeker aan mense wat haar liefde en deernis so baie waardeer het.

Kobus trou op 26 Junie 1976 met Nelrina Müller op Hartenbos. Die bevestiging word waargeneem deur haar oom, prof Bethel Müller van die Fakulteit Teologie op Stellenbosch. Nelrina studeer maatskaplike werk aan die Hugenote Kollege op Wellington. Hulle ontmoet mekaar op ’n studentewerkerskamp op Zithulele, ’n sendingstasie naby Koffiebaai in die Transkei. Uit ds Kobus en Nelrina se huwelik is drie kinders gebore: Willem werk by Astrata in Singapoer as sagteware-ingenieur, waar hy met sy Christelike getuienis ’n verskil vir die Here maak. Nellis dien die Here as rekenmeester by Freshmark in Brackenfell. Hy is getroud met Katherine Winter van Kaapstad en daar is twee kinders, Lisa en Daniel. Die jongste Rina is ’n raakvatter-onderwyseres by Hoërskool Kathu, waar sy kinders leer Wiskunde doen.

Na ds Kobus en Nelrina se vertrek uit Deben vestig die egpaar hulle in Bellville, waar hulle aktief inskakel by die plaaslike gemeente en ds Kobus by verskeie geleenthede optree in die gemeente en die mense sy minsame omgang en liefde waardeer. Maar skielik en onverwags kry ds Kobus ’n hartaanval en hy sterf op 11 Maart 2017 ten spyte van die beste behandeling in die hospitaal. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

25 Februarie 1927 – 19 Januarie 2018

Ds ds Johannes Francois Orffer (BA, MA in Filosofie) is op 25 Fe­bruarie 1927 gebore te Mkar in Nigerië. Hy was die enigste kind van sy ouers, eerw Johannes Francois Orffer, wat deur die Here geroep is om sendingwerk te doen in Midde-Afrika, en Esther Fourie Pienaar, ’n onderwysers met ’n sendinghart. Hulle het net een seun en hulle dagboeke vertel die aangrypende verhaal hoe intens hulle verlange was na hulle enigste kind wat hulle ter wille van skoolopleiding in Suid-Afrika moes agterlaat. Sendelinge in Midde-Afrika kon elke drie jaar met tuisverlof terugkeer na Suid-Afrika om te rus en gesinsbande te verstewig.

Francois begin sy skoolopbaan in 1932 aan die Laerskool Beaufort-Wes, waar hy tot 1942 ’n leerling is aan die Hoërskool Beaufort-Wes. Die laaste twee jaar is hy leerling aan die Paul Roos Gimnasium in Stellenbosch, waar hy in 1944 matrikuleer. In sy skooljare blink hy uit in rugby en neem deel aan veldwedlope. Hy voel net soos sy ouers geroepe om sendeling te word en hy volg in sy vader se voetspore. In 1945 word hy student aan die Universiteit Stellenbosch en nadat hy die BA-graad verwerf, kry hy toegang tot die Teologiese Seminarium in die Eikestad. Hy blink uit in veldlope, debatsvereniging en neem aktief deel aan die CSV op Stellenbosch.

Aan die einde van 1951 word hy as proponent gelegitimeer en is beskikbaar vir die Soedansending in Noord-Nigerië, waar hy sy vader se werk voortsit. Op 1 Maart 1952 word hy in die NG Moedergemeente op Stellenbosch met handoplegging georden, om as gestuurde van die Kaapse Kerk as sendeling te gaan na die Soedan. Hy begin sy werk in Kunav en vertrek in 1954 na Makurdi en in 1957 is hy sendeling op Mkar, die sendingstasie waar hy gebore is. In 1962 is hy terug na Kamurdi, weens die spanning wat die Mau Mau-beweging in Afrika meebring. Hy het die voorreg om te help beplan en die pad oop te maak om die NG Kerk se sendingwerk in Soedan oor te gee aan die Geref Kerk in Amerika. Hy probeer sy bande met die inheemse kerk in Noord-Nigerië behou as raadgewer en is betrokke by die Billy Graham evangelisasieveldtog te Enugu. Tot die einde van sy lewe volg hy met oorgawe die kerklike en geestelike ontwikkeling in die land waar hy en sy vader gewerk het.

Terug in Suid-Afrika ontvang ds Francois Orffer in 1964 ’n beroep na die NG Kerk in Afrika te Maclear. Hier bou hy ’n nuwe kerkgebou en beleef ’n geseënde tyd in die Oos-Kaapse platteland. In 1968 aanvaar hy ’n beroep na Burgersdorp waar hy leraar is van die NG Kerk in Afrika en die NG Sendingkerk. Hy is van 1970 tot 1974 die NGKA se verteenwoordiger by die Bybelgenootskap van Suid-Afrika.

In 1976 aanvaar hy ’n beroep na die NG Sendingkerk op De Doorns, ’n gemeente wat hy bedien tot hy in die lente van 2009 sy emeritaat aanvaar. Hy is lid van die sinode wat die Belydenis van Belhar aanvaar. Na sy emeritaat gaan woon hy in die Strand waar hy as ouderling dien en help met ’n Bybelstalletjie en traktaatverspreiding. Hy het graag houtsneewerk gedoen en het aan ’n stapklub behoort.

Ds Francois Orffer trou op 22 Februarie 1958 met mej Ina Roux, ’n gekwalifiseerde onderwyseres. Uit die huwelik is vyf kinders gebore: drie seuns, Johan, André en Marius en twee dogters, Elsabé en Esmarie. Sy naamgenoot, Johannes Francois Orffer, sterf op 13 November 1983 op 24-jarige ouderdom. Met ds JF Orffer se heengaan was daar elf kleinkinders en een agterkleinkind.

Na Ina se dood trou hy met Johanna en hulle woon in sy laaste jare te Heritage Manor in Somerset-Wes. Ds Francois het ’n baie invloedryke rol in ons susterskerk in Nigerië, die NKST, gespeel. Hy was nog baie betrokke by die voorbidding vir en ondersteuning van die kerk in Nigerië en was selfs daar op besoek in 2007 saam met sy seun, André, wat tans predikant in Oudtshoorn-Wes is. Ds Francois Orffer sterf op 19 Januarie 2018 en ’n begrafnisdiens word op 26 Januarie 2018 vanuit die Strand-Noord Gemeente gehou en die teraardebestelling geskied in die Strand-begraafplaas. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

28 Mei 1932 – 20 Julie 2018

Prof Philippus Johannes Robinson (BA Hons, BD, DTh) is op 28 Mei 1932 gebore in die distrik Hobhouse op die grens van die destydse Basoetoland. Hier ontvang hy sy eerste skoolopleiding, tot die gesin verhuis na die plaas Harvard in die distrik Kuruman. Sy ouers is Philip en Nannie (Helen) Robinson, wat ’n lewensbestaan uit boerdery maak en drie kinders in die wêreld bring: Phil, Hope-Anna en Gerrie. Die kinders geniet die plaaslewe en beleef hulle ouers se onwrikbare geloof in die sorgende hand van die Here wat altyd voorsien. Hulle is meelewende lidmate van die NG Kerk op Kuruman, met die bekende en eksentrieke ds Jan Roos as herder en leraar.

Phil onthou hoe die dominee altyd sy geliefde spreuk: “Ad astera per perspera – na die sterre deur sweet!”, met forse stem oor die gemeente uitgeroep het. Dit het Phil later jare in moeilike tyd laat aanhou tot die saak opgelos is. Ds Roos het ’n groot invloed op die gesin en Phil deel in 2016 sy herinneringe oor hierdie leraar in die eeufeesboek van Kuruman. Philip en Nannie was godvresende ouers wat hulle kinders met groot liefde opgevoed en op die regte pad gelei het.

Phil is later ’n leerling aan die Afrikaanse skool op Seodin, ’n onderwysinrigting wat in 1921 deur die baanbrekeronderwysreus Fanie Botha begin is. In 1927 word die Hoërskool Kalahari gestig en toe Phil in die vroeë veertigerjare leerling van Fanie Botha se skool word, is dit een van die beste skole in die land. Die skoolhoof Fanie Botha het ’n groot invloed op die jong Phil en hy is een van baie leerlinge wat hulle onderwys in Seodin begin en diep spore in die samelewing trap. Hy matrikuleer in 1950 aan die Hoërskool Seodin te Kuruman en voel geroep om predikant te word.

Prof Phil skryf in 2016: “Op twee plase wat net deur die Kuruman-Vryburg pad geskei was, het twee seuns opgegroei wat albei teologie gaan studeer het, predikante geword het en uiteindelik professore aan universiteite was.” Prof Phil Robinson, dosent in Sending- en Godsdienswetenskappe aan die Universiteit van Wes-Kaapland en prof Fanie de Beer, dosent en later professor in Filosofie aan die Universiteit van Pretoria.

Phil word student aan die Universiteitskollege van die Vrystaat in Bloemfontein, wat die Universiteit van die Oranje-Vrystaat word. Hy neem sterk leiding op die Bult se studenteraad en dien saam met Jaap Durand in die bestuur van die Admissiebond. Hy verwerf in 1954 die BA (Admissie)-graad met Grieks en Hebreeus en loop ook ’n Honneursgraad in Volkekunde. In 1956 word Phil student aan die Teologiese Seminarium, waar hy akademies uitstekend presteer en die BD-graad verwerf. In die eeufeesjaar van die Kweekskool (1859-1959) op Stellenbosch, word hy aan die einde van 1959 as proponent gelegitimeer. Dit is merkwaardig dat sy dogter, Helette van der Westhuizen, vyftig jaar later met die 150-jarige viering van die Fakulteit Teologie op Stellenbosch in 2009, ’n belangrike rol speel met die feesviering.

Tydens sy studie in Bloemfontein, ontmoet hy mej Rensia Odendaal, dogter van ’n geliefde kerkman in Bloemfontein. Die verhouding het sterk gegroei en na die voltooiing van sy studie op Stellenbosch, trou Phil en Rensia in Bloemfontein. Met haar dinamiese menswees ondersteun sy haar man in woord en daad. Uit hierdie gelukkige huwelik is vyf kinders gebore: Ninell, Helette, Phil, Berdo en Amna. Rensia is ’n vrou uit een stuk en verwerf later self ’n doktorsgraad.

In 1960 word prop PJ Robinson met handoplegging bevestig en afgesonder vir die uitdra van die Blye Boodskap aan mense in nood. Voordat hy na die voltydse akademie gaan, bedien hy die NG Gemeente Vanderbijlpark-Oos in die Vaaldriehoek, waar hy op 19 Maart 1960 met handoplegging ontvang en bevestig word. Vyf jaar later neem hy in 1965 ’n beroep aan na die NG Gemeente Newtonpark in Port-Elizabeth, ’n woonbuurt waar hy en Rensia mense met oorgawe bedien. Op 9 Julie 1968 word hy bevestig as leraar van die NGKA Xhosa-gemeente New Brighton in Port-Elizabeth. Hier doen hy baanbrekerswerk en bring nie net die Woord nie, maar dien die mense op voetsoolvlak.

Na twaalf jaar loop sy pad na die akademie toe hy op 6 Mei 1972 bevestig word as dosent in Sendingwetenskap en Kerkgeskiedenis aan die Teologiese skool Stofberg by Decoligny in die Transkei. Hier word die NG Kerk in Afrika se leraars en evangeliste opgelei en hy is ook verantwoordelik vir die NGKA gemeentes in Umtata en vir ’n groot aantal buiteposte. Hier word ook ’n besondere kollegaskap gevorm, byvoorbeeld met Dirk Odendaal en Jannie du Preez, wat later op Stellenbosch klas gee.

Op 11 April 1976 word hy bevestig as senior lektor in Missiologie aan die Teologiese Skool van die NG Sendingkerk aan die Universiteit van Wes-Kaapland, waar hy in 1983 mede-professor word en in 1985 professor en hoof van die departement in dieselfde fakulteit. In 1982 word hy beroep as dosent na die Kweekskool op Stellenbosch, maar hy voel geroepe om dit te bedank en aan te bly as dosent aan die Teologiese skool aan die Universiteit van Wes-Kaapland in Bellville. In dié jaar promoveer hy op Stellenbosch met ’n proefskrif, met prof Nico Smith as promotor: “Die presensie van die gemeente in die wêreld in sendingperspektief”.

In sy diensjare aan die Universiteit van Wes-Kaapland is hy sewe jaar lank dekaan van die Fakulteit Teologie, ’n pos wat hy met wysheid en oorgawe beklee. In Bellville is hy weereens ’n kollega van sy studentevriend, prof Jaap Durand, wat ook die groot verantwoordelikheid van die rektors­kantoor dra.

Prof Phil Robinson tree in 1997 af en hulle woon sedert 2002 in Durbanville.

Na ’n leeftyd van diens aan die Meester, sterf hy op 20 Julie 2018 in die ouderdom van 86 jaar. Prof Daan Cloete skryf oor sy kollega en vriend: “Gedurende die stormagtige jare by UWK het prof Robinson onnodige konfrontasie met die studente vermy deur geduldig na hulle griewe te luister en met simpatie hulle frustrasies te hanteer. Met sy sagte en vredemakende aanslag het hy ’n kalmerende invloed op baie gespanne situasies gehad. Hy het baie kere op vrygewige wyse verantwoordelikheid geneem vir die finansiële behoeftes van studente. Behalwe vir sy normale doseerverpligtinge het hy baie nagraadse studente begelei. Prof Ro­binson het ’n sjarmante persoonlikheid en ’n gesonde sin vir humor gehad, wat hom geliefd by baie gemaak het. Hy was vir sowel studente as dosente nie bloot ’n leermeester of kollega nie, maar ook ’n ware vriend. Sy bydrae tot UWK span oor 25 jaar en kan nie na waarde geskat word nie.”

Op dr Gerdrie se versoek skryf die kinders: “As ek aan my pa dink, onthou ek hom heel eerste as iemand wat nederig, sonder omhaal van baie woorde en politiese posisionering, groot dinge kon vermag. Hy kon mense om hom inspireer en mobiliseer om as Christene ’n daadwerklike en praktiese impak te hê op hulle omgewing en die lewe van die minderbevoorregtes in ons samelewing. Sy nalatenskap is ryk, en die behuisingsprojek vir minder­bevoorregtes en Sarepta-gemeente se spekboomprojek is maar twee voor­beelde hiervan.

“Hy het intens belang gestel in die wêreld waarin hy geleef het en het wyd gelees. ’n Mens kon met vrug luister na sy opinie oor ’n wye spektrum van onderwerpe, van wetenskap tot teologie tot letterkunde tot boerdery – op voorwaarde dat jy hom aan die gesels kon kry! Meestal het hy eerder probeer luister. Sy rustigheid en ewewigtigheid kon almal om hom kalmeer en help om ego’s eenkant te sit en die saak kalm en objektief te beredeneer. Hy het ons as kinders geleer dat die een wat in enige situasie kwaad word, reeds verloor het. En laastens, sy vermoë om met ’n vonkel in die oog en ’n pittige opmerking, die humor in enige situasie te kan geniet …”

Na die dood van prof Phil Robinson, word twee dankdienste gehou. Op 26 Julie 2018 uit die VGK Sarepta, ’n gemeente waaraan hy met groot liefde verbind was. Op 27 Julie 2018, uit die NG Gemeente Durbanville, waar hy en Rensia die laaste tyd gewoon het. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

9 Februarie 1942 – 21 Julie 2017

Ds Adolf Johannes Scherrer (BA Hons, BTh) is op 9 Februa­rie 1942 gebore in die vriendelike hawestad Port-Elizabeth. Hy word op 14 Mei 1942 gedoop. Sy ouers is Emile en Caroline Scherrer, wat boer in die distrik en uit die huwelik is twee seuns en twee dogters gebore. Hy begin sy skoolopleiding in die Baai en matrikuleer daar. Bobby voel geroepe om predikant te word en vertrek na matriek na die Universiteit Stellenbosch waar hy die BA-graad verwerf en later ook die Honneursgraad.

Hy speel in dié tyd ’n rol in die tak van die Afrikaanse Studentebond en dien ook op die Studenteraad van die Universiteit Stellenbosch as ondervoorsitter. Hy is ’n goeie rugbyspeler en speel onder leiding van dr Danie Craven, as flank vir die o/21 Matie-rugbyspan.

In 1966 word hy student aan die Teologiese Seminarium in die Eikestad, waar hy die BTh-graad verwerf. Aan die einde van 1969 word hy as proponent gelegitimeer en op 13 Februarie 1970 met handoplegging in die NG Gemeente Kemptonpark bevestig. Twee leraars wat aan die handoplegging deelneem is ds S van B Human en ds WJ Lubbe. Op 16 Julie 1973 word hy leraar van die NG Gemeente Silverton en na twee jaar met die afstigting van die NG Gemeente Silvertonkruin word hy op 2 Augustus 1975 die eerste leraar van die nuwe gemeente. Met sy vermoë om te organiseer word die gemeentelede goed georganiseer en bestuur.

’n Beroep kom na die NG Gemeente Kerkenberg te Harrismith in die skadu van Platberg. Hy word die naweek van 17 tot 20 November 1978 in die gemeente ontvang en bevestig. In hierdie gemeente is hy byna drie dekades lank herder en leraar, waar hy die hart en siel van die gemeente en gemeenskap word. Hier verwerf hy ’n ereplek as rentmeester in die Here se koninkryk, soos die NG Kerk in die Vrystaat hom ook beleef. Hy werk ’n tyd lank alleen in die groot gemeente tot prop Willem Brits op 18 April 1980 met handoplegging ontvang en bevestig word. Ds Bobby Scherrer en ds Willem Brits is goeie spanmaats in Kerkenberg en werk hartlik saam tot met ds Bobby se emeritaat in 2007.

Op 8 November 2012 word ds Willem en Dorothea Brits met ’n byl aangeval terwyl hulle televisie kyk en hy sterf ’n dag later op 9 November 2012. Ds Bobby Scherrer hou die begrafnisdiens van sy vorige kollega, ds Willem Brits, in ’n stampvol kerkgebou vanaf die kansel wat hy en sy vermoorde kollega jare lank gedeel het.

Ds Bobby Scherrer trap diep spore in die gemeente met huisbesoek, skoling van die kerkraad, wyksbyeenkomste, dissipelskapgroepe en lofprysings­aande. Onder sy leiding word die gemeentebasaars meer vaartbelyn en rekordbedrae word ingesamel. Die basaars gee aan die gemeente Kerkenberg ’n unieke karakter en na ’n televisie-opname wat oor “Kruis en Kroniek” uitgesaai word, kry Kerkenberg se basaar landswye blootstelling.

Op voetsoolvlak beleef ds Bobby Scherrer ’n traumatiese ervaring toe sy vrou Riana ernstig siek word aan ’n ongeneeslike breinsiekte en sy permanent gehospitaliseer moet word. As gevolg van haar siekte word die huwelik nietig verklaar. Na ’n lang siekte sterf hierdie mooi, dapper en begaafde predikantsvrou einde 1991. Intussen is ds Bobby in 1988 getroud met mej Ronel Roodtman, ’n bekende omroeper by die SAUK in Bloemfontein. Hy was by uitstek ’n gesinsman en sorgsame vader. Hierdie vrou het groot vreugde in die lewe van Bobby gebring en was ’n ware sielgenoot en lewensmaat. Sy vrou Ronel vertel met oorgawe wat hy alles gedoen het vir die vier kinders, Johan, Renate, Marien en Carien. Sy familie het hom in drie woorde opgesom: wys, sterk en liefdevol.

In die Vrystaatse Sinode speel ds Bobby Scherrer oor ’n tydperk van 17 jaar ’n belangrike rol as voorsitter van die Sinodale Kommissie vir Administrasie en Finansies. Hy was ook voorsitter van die Pensioenfonds van die NG Kerk in die Vrystaat. Hy kry in 2000 opdrag om die mediaprodukte van die NG Kerk te herstruktureer, waarna die produkte en afdelings geval het onder Bybel-Media. Hy was ook voorsitter van die direksie van Bybel-Media, die Tydskriftemaatskappy en Lux Verbi.BM, waar hy ten nouste saamgewerk het met ds Hans Linde en ds Stephan Spies. In die NG Kerk word hy onthou as iemand wat met volharding kon leiding gee en aan wie se integriteit niemand ooit kon twyfel nie.

Na sy aftrede in 2007 kon ds Bobby meer aandag gee aan sy plaas Korfskop en hom uitleef tussen sy bokke, skape en beeste. Vroeg in Januarie 2016 word kanker by ds Bobby gediagnoseer en hy het blymoedig tot die einde toe die stryd gestry. Hy sterf op 22 Julie 2017 en ds Johan Kemp bring ’n treffende boodskap tydens sy begrafnisdiens op 28 Julie 2017 in die kerkgebou van die NG Gemeente Kerkenberg. Dr Pieter van Jaarsveld, moderator van die NG Kerk in die Vrystaat, skryf: “Die spore wat Bobby getrap het was diep spore, en dit het trap gekos om te volg. Maar die koers wat hy aangedui het, het dit vir ons makliker gemaak. Ons het geweet waarheen om te loop.” – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

20 Augustus 1939 – 28 Julie 2018

Ds Adriaan Petrus van der Colff (BA) is op 20 Augustus 1939 gebore te Kloofstraat 3 in Mosselbaai. Attie se vader is Willem Schalk van der Colff en sy moeder Anna Sophia Rust, twee opregte, vroom, toegewyde mense en boere-adel uit die beste hout gesny. Sy pa was sy lewe lank lid van die kerkraad, eers diaken en toe ouderling. Hy was ’n staatsamptenaar en het ’n belangrike pos beklee as doeane-beampte in die hawe van Kaapstad. Een van sy voorsate is ds Adriaan van der Colff, wat op 20 Mei 1731 georden word as predikant te Maarssen in Nederland. Sy kleinseun Adriaan is ’n skeepsdokter in diens van die VOC en word in 1806 die stamvader van die Van der Colffs in Suid-Afrika. Hy trou in 1812 in George en die bloedlyn loop tot by Attie se oupa, Andries Petrus van der Colff, ’n boer in Noord-Kaapland.

Attie begin in 1946 sy skoolopleiding aan die Laerskool Jan van Riebeeck en matrikuleer in 1956 aan die Hoërskool Jan van Riebeeck in Kaapstad. Hy is die WP se onder 17 kampioen in hekkies en wenner van die Junior en Senior Redenaarskompetisie.

Ds Attie het in 2016 geskryf: “My oupa is oorlede die jaar waarin ek gebore is en was baie teleurgesteld dat nie een van sy seuns predikant geword het nie. Maar albei sy kleinseuns wat sy naam dra, word leraars van die NG Kerk, ekself en my neef Attie van Liedboek-faam. Ek het tot bekering gekom op 5 April 1955 op ’n CSV-kamp in Bainskloof naby Wellington. By die aanhoor van Jesaja 1:18 het die Gees van God my onbedaarlik laat huil en teologiese student Joepie Marais het my uit die rivier waar ons groep wydsbeen oor ’n lang stomp gesit het, opgetel en na sy tent geneem. Daar het ek Jesus met juigende blydskap aanvaar as my Saligmaker. Ek het dadelik na die boek­winkeltjie geloop en vir Hom beloof dat as ek daar kom en ’n eksemplaar van dr RA Torrey se Sakboekie vir persoonlike werkers kry, ek my lewe in die bedie­ning aan Hom sal wy. Terwyl ek loop het die Here die gedagte by my laat opkom. Daar sal net een kopie van die boekie wees en sy omslag sal wit wees soos sneeu, wit soos wol. Dan sal jy twyfelloos weet dat jy my dienaar is. Dat jy wil omdat Ek dit wil. En daar was net een kopie, spierwit!” Hiermee was die roeping tot die evangeliebediening ’n werklikheid en ds Attie se lewenspad was nooit weer dieselfde nie.

Die jong Attie begin in 1957 met sy BA (Admissie) op Stellenbosch en moet daagliks met die trein reis van Kaapstad na Stellenbosch en terug. Hy bly by sy ouers in die huis omdat hy nie die £120 koshuisgeld per jaar kon bekostig nie, terwyl die spoorwegkonsessie slegs £3 per kwartaal kos omdat sy pa vir die SAS & H werk. In 1960 word hy student aan die Teologiese Seminarium in die Eikestad. Attie spesialiseer in Kerkgeskiedenis onder leiding van prof TN Hanekom, ’n vakgebied waarin hy uitblink en ’n beurs hom aangebied word na legitimasie om vir sy doktoraal in Kerkgeskiedenis aan die Vrije Universiteit in Amsterdam te gaan studeer. Prop Attie wys die aanbod van die hand na ’n geestelike worsteling en besluit om dadelik beroepbaar te wees in die NG Kerk.

Op 5 Desember 1963 word prop AP van der Colff in die NG Moederkerk op Stellenbosch gelegitimeer en hy trou twee dae later op 7 Desember 1963 met mej Magdalena Jacoba van Romburgh op Warrenton. Sy was ’n verpleegsuster in die Stellenbosch-Hospitaal. ’n Beroep kom na die NG gemeente Sasolburg-Wes, waar hy op 7 Februarie 1964 met handoplegging ontvang en bevestig word. Sasolburg is in dié tyd ’n snelgroeiende dorp en dit bring geweldige uitdagings mee. Begin 1966 aanvaar hy ’n beroep na die NG Gemeente Parys-Oos waar hy met groot vreugde op die walle van die Vaalrivier die mense aan Vrystaatkant bedien met die Woord. Aan die einde van 1972 word hy bevestig in die NG Gemeente Otjiwarongo-Suid, ’n hartlike dienstyd in die groot en wye Suidwes-Afrika. Hier is hy skriba van die Sinode van Suidwes-Afrika waar sy talente en gawes hoog waardeer word.

Hier bereik ’n beroep op 7 Augustus 1976 hom as dienskneg van die Here na Kuruman. Hy neem die beroep aan en ’n besondere bedieningstyd begin in die dorp wat toe reeds die erenaam verwerf het as oase in die Kalahari. Sy prediking trek groot skares mense en hy bedien die groot gemeente met ywer en volharding. ’n Roepstem kom na die NG Gemeente Bothaville-Noord in die Noordwes-Vrystaat. Hy begin in 1980 met sy gemeentelike werk in Bothaville. Hier kom ’n skerp draai in ds Attie van der Colff se bedieningspad toe hy in 1987 die amptelike bedieningspad verlaat. Hy skryf later: “As gevolg van uitbranding, sielsmoegheid en depressie met alkohol daarby as selfgekose medikasie, kon ek die voltydse gemeentebediening nie meer hanteer nie. Ek het die Ring van Vredefort gevra om die band tussen my en Bothaville-Noord-gemeente los te maak en is vir suksesvolle en intensiewe behandeling na Kaapstad.” ’n Nuwe en opwindende hoofstuk het in ds Attie van der Colff se lewe begin in die NG Kerk. Die Here het self die gordyn toegetrek en sy dienskneg se roeping in koninkryksdiens versterk.

Die egpaar vestig hulle in Bellville en in 1988 skop sy kerkhistoriese bewussyn weer in, toe hy assistent-argivaris word van die NG Kerk in Suid-Afrika. Hier is ds Attie van der Colff tot met sy aftrede in 1991 ’n groot hulp vir die argivaris, ds HC (Charles) Hopkins in die kerkargief in die hart van Kaapstad. Ds Attie was ’n uitstaande prediker en help met sy pastorale hart as pastorale hulp in die NG Groote Kerk in Kaapstad (arbeidsveld Robbeneiland), Drieankerbaai, Ysterplaat-Suid en Rondebosch. Ds Attie skryf in 2016 oor sy dienstyd in die NG Kerk: “Die Here het my bediening in elke gemeente ryklik geseën. Sy genade was groot, die vrug op die Woordbediening baie en my oudag se herinneringe mooi.”

Uit hulle huwelik is vier kinders gebore: Carolien beklee ’n senior betrekking by Sanlam. Sy is getroud met twee dogters en woon in Melkbosstrand. Anna behaal ’n doktorsgraad en is verbonde aan die Universiteit van Edmonton in Kanada. Sy is getroud met prof E Beukes en hulle het tweelingdogters. Adri is die derde dogter en is getroud. Sy doktoreer aan die Universiteit van Heidelberg in Duitsland, hulle woon tans in Engeland en sy is projekbestuurder by die Britse Departement van Binnelandse Sake. Willem, die enigste seun, ontvang ’n Rhodesbeurs en meestersgraad aan die Universiteit van Oxford in Engeland. Hy is getroud met Esme Porter, ’n optometris. Hy is tans direkteur van die grootste regsfirma in Afrika, woon in Stellenbosch en is ’n deskundige op die gebied van Strafreg.

Ds Attie van der Colff sterf op 28 Julie 2018 en word op Vrydag 3 Augustus 2018 vanuit die NG Gemeente Kenridge begrawe. Die diens word waargeneem deur ds Willem Lötter, ’n besondere laaste groet aan een van die Here se besondere diensknegte. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

15 Augustus 1926 – 8 Mei 2018

Prof Johan David Gerhardus van der Merwe (BA, MA, DPhil (UP), DPhil (US)) is op 15 Augustus 1926 gebore te Griekwastad. Sy vader, Jan Valentyn van der Merwe, is ’n besigheidsman en sy moeder, Catharina Wilhelmina Christina Gertsner, ’n onderwyseres. Johan begin in 1932 met sy skoolloopbaan aan die Laerskool Prieska en matrikuleer in 1942 aan Hoërskool Prieska. Dit is oorlogjare en die jong skoolseun stel intens belang in die wel en wee van die Tweede Wêreldoorlog en sy groot droom is om loods te word.

Die Here roep Johan vir die evangeliebediening en hy begin in 1943 met sy studie aan die Universiteit Stellenbosch. Hy behaal in 1945 die BA-graad en studeer verder om in 1947 die Meestersgraad in Sielkunde te verwerf. Hier blink Johan uit in sport en is in die eerste span van boks (middelgewig), speel o/19 rugby, kampioen in 440 hekkies, waar hy twee jaar lank die rekord hou. Hy is ook twee jaar lank kaptein van die Stellenbosse Universiteitspan. Hy studeer verder in Sielkunde en behaal sy doktorsgraad in Sielkunde met die proefskrif: “Emosionele labiliteit – ’n Eksperimentele ondersoek”. Dit is ’n merkwaardige prestasie om in die jaar waarin hy as predikant afstudeer, ook doktor te word in Sielkunde. Die jong Johan is toe reeds met groot respek behandel deur sy dosente en studentevriende op Stellenbosch.

Intussen word hy student aan die Teologiese Seminarium in die Eike­stad en is vier jaar lank student aan die profeteskool en word op 7 Desember 1950 as proponent van die NG Kerk gelegitimeer. Aanvanklik help hy begin 1951 as hulpleraar in die geskiedkundige NG Moederkerk op Swellendam tot ’n roepstem kom na die NG Gemeente Ysterplaat in die nabyheid van Tafelberg. Johan trou op 25 September 1951 met mej Erica Barbara Slabber, ’n lewensmaat wat hom ’n leeftyd lank met oorgawe ondersteun. Uit die huwelik is vier kinders gebore: Etheline, Gerhard, Adriaan en Johan.

Prop JDG van der Merwe word op 19 Oktober 1951 met handoplegging in die NG Gemeente Ysterplaat ontvang en bevestig, waar hy die kollega is van fynbesnaarde ds JR Holzapfel, waarskynlik ’n depressielyer wat op 29 Mei 1954 selfdood pleeg. Intussen neem ds Johan op 19 Junie 1953 demissie om verder te studeer en vertrek na die Vrije Universiteit in Nederland, maar behou nog bande met die gemeente. Prof Johan van der Merwe skryf: “Die selfmoord van my medeleraar in Ysterplaat het my finaal laat besluit om my bedieningslyn te verander en oor te gaan na kliniese sielkundige werk. Ek word die eerste geregistreerde kliniese sielkundige by die Mediese Raad van Suid-Afrika, met registrasienommer PS 1.”

Na dr Johan se studie in Nederland vertrek hy in 1954 na die Verenigde State van Amerika, waar hy twee jaar lank aan die Menninger School of Psychiatry in Topeka, Kansas studeer. Hy keer in 1957 terug na Suid-Afrika en studeer aan die Universiteit van Pretoria, waar hy die meestergraad behaal in toegepaste Sosiologie. Dr Johan van der Merwe verwerf ook ’n tweede doktorsgraad. Hierdie keer in Teologie. Hiervoor studeer hy in 1978-1979 aan die Theologische Hogeschool in Kampen te Nederland, waar hy in Praktiese Teologie navorsing doen. Terug in Suid-Afrika, dien hy sy proefskrif in by die Fakulteit Teologie aan die Universiteit Stellenbosch. Hy verwerf in 1978 die DPhil-graad aan Maties met lof.

In 1958 is dr Johan van der Merwe terug in Suid-Afrika en is hy tot in 1961 pastorale sielkundige van die Sinodes van Noord- en Suid-Transvaal. Hier kom hy na jare weer naby die hart van die NG Kerk en word sy wysheid en insig waardeer. In 1961 word hy senior lektor aan die Hugenote Kollege te Wellington, die begin van ’n unieke loopbaan in belang van die kerk aan die voet van Groenberg. Hier trap hy diep spore en doen baanbrekerswerk en word later rektor van die Hugenote Kollege op Wellington, wat onder sy bekwame leiding inskakel as volwaardige deel van die Universiteit van Suid-Afrika. Onder prof Johan van der Merwe en sy hardwerkende span se leiding word die Hugenote Kollege op Wellington ’n spog-opleidingsentrum van die NG Kerk waar maatskaplike en kerklike dienswerkers opgelei word.

In 1971 het prof Johan uitgereik na die skoolseun Gerdrie van der Merwe, hom raakgesien en in hom geglo. ’n Kosbare vriendskap het ontstaan wat Gerdrie se lewe soet en sy siel heel gemaak het. Tot die eindfluitjie geblaas het vir prof Johan van der Merwe, was sy vriendskap kosbaar met die hoogtepunt toe hy teenwoordig was toe die “Spesiale Andrew Murray-toekenning” op 19 Mei 2016 aan dr Gerdrie van der Merwe op Stellenbosch toegeken is.

Ek glo met my hele hart dat die geskiedenis en die ewigheid eendag sal uitwys dat dr Andrew Murray en prof Johan van der Merwe twee unieke rolspelers was om deur middel van Hugenote Kollege en die opleiding van jong mense ’n groot rol te speel.

Die baanbrekerswerk wat prof Johan en sy vrou Erica van der Merwe oor byna twee dekades op Wellington doen, is navolgenswaardig en onder hulle leiding word die Hugenote Kollege ’n ware sieraad in die NG Kerk. Onder sy leiding groei Hugenote Kollege op ’n buitengewone manier en word baanbrekerswerk verrig wat tot vandag toe groot vrug lewer op wye akkers. Bybelkor, wat later Bybel-Media word, ontwikkel in ’n unieke geestelike kragbron wat gelowiges bemagtig om groot dinge in koninkryksdiens te doen. Oral op Wellington sien ons hierdie kerkman se voetspore en tot vandag toe pluk die NG Kerk unieke vrugte van geestelike bome wat hy geplant het. Hy en sy bekwame vrou Erica red onder meer “Clairvaux”, die huis van dr Andrew Murray van sloping, langs die bekende Huis Samuel, wat vandag nog staan. Dit word tans ontwikkel as die Andrew Murray Sentrum vir Spiritualiteit, ’n unieke sentrum van die NG Kerk in Suid-Afrika.

Prof JDG van der Merwe verlaat in 1978 op 51-jarige ouderdom die akadamiese dorp Wellington aan die Groenberg, ’n unieke stap om die aflosstokkie van die rektorskap van Hugenote Kollege aan iemand anders oor te gee. Hierdie veelsydige mens en adademikus soek nuwe horisonne en uitdagings, so eie aan die roeping as kerk- en godsman wat altyd ’n verskil wou maak in die lewe. Hy vestig hom in 1979 te Bloemfontein aan die Universiteit van die Oranje-Vrystaat en is ook dosent in Sielkunde. Hy is ook hoof kliniese sielkundige by die Oranje- en Universitas-hospitale, waar hy diep spore trap. Hier kon prof Johan op ’n unieke manier sy liefde uitleef vir sielkunde en mense in nood aanraak en help op die pad na genesing. In dié tyd koop hy die plaas Luipaardsfontein in die distrik Fauresmith, waar hy deeltyds boer en sy liefde vir boerdery uitleef.

In 1988 tree hy finaal af en koop vir hom ’n plaas in die distrik Gobabis in die destydse Suidwes-Afrika. Prof Johan is iemand wat hou van uitdagings en in die boerdery beleef hy ’n nuwe uitdaging wat hy suksesvol bestuur. Maar hy is steeds betrokke en saai op wye akkers in koninkryksbelang. In Windhoek is hy betrokke by die Sinodale kommissie vir Diens van Barmhartigheid van die NG Kerk in Suidwes-Afrika in Windhoek. In die volgende twee dekades is Johan van der Merwe iemand wat sy talente op verskeie maniere gebruik, nie net in boerdery nie maar in die lewe van mense wat elke dag sy pad kruis.

Hy het ons geleer om daagliks voluit en met oorgawe te leef. Die lewe is eers verby wanneer die Here self die eindfluitjie blaas. ’n Mens is net oud as jy ophou droom en prof Johan van der Merwe het dit steeds op negentig gedoen.

In 2006 het die egpaar na Stellenbosch verhuis en het hy die plaas aan sy seun Gerhard oorgegee. Maar hy het tot 2008 elke maand met die bus opgery na die plaas in Gobabis. Op die bus het hy baie mense se lewe aangeraak. Die laaste tien jaar van sy lewe het hulle steeds in Stellenbosch gebly tot met sy dood op 8 Mei 2018. Sy vrou Erica leef nog en woon steeds in die Eikestad. Die begrafnisdiens vind op Stellenbosch plaas, ’n finale groet aan ’n geestelike reus wat elke dag ’n porsie genade uit die hand van die Hemelse Vader ontvang het.

Die lewensbeeld van prof Johan van der Merwe is soos ’n kosbare diamant met verskeie fasette. As man van God het hy as rektor, professor, gemeenteleraar, sielkundige, pastorale berader en boer, mense se lewe verryk en aangeraak. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

6 Februarie 1935 – 8 Oktober 2018

Ds Hendrik Jacobus van Niekerk (BA, Teol Sendinginstituut) is op 6 Februarie 1935 gebore te Albertinia. Sy vader was Johannes Wilhelm Albertus van Niekerk, ’n boer, tuinier en bouer. Sy moeder is Anna Sophia Oosthuysen. Hennie begin in 1941 met sy skoolopleiding aan die Laerskool Sanddrif en later op Albertinia. Hy is van 1948 leerling aan die Hoërskool Albertinia waar hy einde 1951 matrikuleer. Na matriek werk hy van 1952 tot 1957 as teller by Barclays Bank in Mosselbaai.

Die roeping om sendeling te word is groot en hy word student aan die Hugenote Kollege in Wellington waar hy die BA-graad verwerf. In 1959 word hy student aan die Sendinginstituut op Wellington waar hy ’n inwoner is van Huis Samuel, waar liefdesbande met medestudente gesmee word. Hier word hy na vier lieflike jare op 28 November 1962 as proponent gelegitimeer. Op 16 Februarie 1963 word hy met handop­legging bevestig in sy tuisgemeente op Albertinia, met opdrag sendingwerk te Tsantsabane (Postmasburg), om onder die mynwerkers in die mangaan- en ystermyne te werk.

Ds Hennie van Niekerk is ook betrokke in 1966 by die stigting van die Sinode van Phororo NGKA, waar hy ook van 1970 tot 1994 diens doen as saak­gelastigde van die Sinode van Phororo. Die naam Phororo beteken in Tswana “opborrelende water wat wegstroom”. Dit is ’n reuse admini­stra­tiewe taak wat hy met oorgawe en waardigheid hanteer, waarlik ’n donkie uit Samuel wat met oorgawe die Here dien.

In samewerking met die NG Gemeentes Olifantshoek, Deben, Daniëls­kuil en met die hulp van die Algemene Sendingkommissie in Kaapstad, word die Mangaansendinggroep gestig om die werk te koördineer en te befonds. Hy bedien van 1963 tot 1995 die grootste deel van die Noordkaap se NG Kerk in Afrika gemeentes, wat die dorpe en distrikte insluit: Daniëlskuil, Prieska, Britstown, Douglas, Griekwastad en Upington. Wat dit nog meer merkwaardig maak is dat hy van 1963 tot 1974 ook die konsulent is van die NG Sendingkerk se gemeentes op Warrenton, Kuruman, Olifantshoek en Deben. Hier werk hy 41 jaar lank en sy bediening sou oor die hele gebied strek waar hy met oorgawe in diens van die Koning gestaan het. Onder sy leiding word wykskerkies gebou wat ook as skoolgeboue dien. In 1963 word hy ook aangestel as Woordverkondiger vir die Leergevegskool te Lohatla.

Hy ontvang in sy dienstyd van 41 jaar baie aanloklike beroepe na gemeentes, ook na die Sendingkerk. Maar ds Hennie van Niekerk bly getrou op sy pos in Postmasburg, ook na sy amptelike aftrede in 1995. Hier werk hy totdat hy in 2008 na Uitenhage verhuis. Na ’n geseënde tyd in die Ooskaap, verhuis hy in 2014 na Stilbaai, ’n aftreeoord by die see tussen Mosselbaai en Riversdal. Ons eer hierdie geroepe “Donkie uit Samuel by Wellington”, wat tot die einde van sy lewe bereid was om baie offers te bring in diens van die Meester. Hy sterf op 8 Oktober 2018 en daar word met dankbaarheid afskeid geneem van hierdie leraar wat nooit getrou het nie en sy lewe aan die Here gewy het. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

31 Maart 1937 – 12 Januarie 2017

Ds Frederik Simon Vivier (BA) is op 31 Maart 1937 gebore in die distrik Beaufort-Wes. Erik se voorouers boer in die distrik in die Karoo, waar sy vader een van ses kinders en sy moeder een van dertien kinders is. Erik en sy jonger suster word in ’n ouerhuis groot waar harde werk en deursettingvermoë ’n groot rol gespeel het. Erik wou van kleins af predikant word, ’n roeping wat hom in staat gestel het om na baie opofferings sy doel te bereik en in sy geliefde Karoo die Woord te bedien.

Erik begin sy skoolopleiding in ’n plaasskool en later aan die Laerskool Loxton. In 1950 word hy leerling aan die Hoërskool Sentraal op Beaufort-Wes, waar hy in 1954 matrikuleer. In dié tyd ontwikkel daar ’n skoolkys tussen Erik en die jong Alida Esterhuizen, ’n plaasmeisie aan wie hy later verloof raak en met wie hy later getroud is. Sy studeer sedert 1957 ook op Stellenbosch en kwalifiseer as maatskaplike werker. Twee dae na sy legitimasie op Stellenbosch, tree prop Erik en Alida Vivier op 8 Desember 1962 in die huwelik in die NG Kerk Gamkavallei op Beaufort-Wes.

Daar was nie geld om te studeer nie, maar sy diep gelowige ouers het alles in hulle vermoë gedoen om te help dat hy na Stellenbosch kan gaan om predikant te word. Hier verwerf hy die BA (Admissie)-graad en kry in 1959 toegang tot die Teologiese Seminarium in die Eikestad. Dit is ook die eeufeesjaar van die bekende Profeteskool op die walle van die Eersterivier, waar hy aan die einde van 1962 afstudeer en as proponent gelegitimeer word.

In sy studentejare het hy ’n eie fotografiese besigheid opgebou om te help om sy studiegeld te betaal. Dit het baie van sy tyd in beslag geneem, terwyl hy ook soos baie ander kweekskoolstudente busbestuurders was van die “Eksteen Busvervoermaatskappy”, wat nie net skoolkinders daagliks vervoer het nie, maar ook vakansietye toere oor die land heen vervoer het. Hy het ook die land deurkruis met Carfo films, om so ekstra inkomste te bekom.

Erik word op 6 Desember 1962 gelegitimeer en hierna los hy twee maande lank af in die NG Gemeente Aberdeen, ’n boeregemeenskap met ’n kerkgebou met een van die hoogste kerktorings in Suid-Afrika. ’n Beroep kom na die NG Gemeente Waterford, waar hy op 29 Maart 1963 met handop­legging ontvang en bevestig word. Hy lewer op 31 Maart 1963 sy intreepreek en hy en Alida beleef agt wonderlike jare op Waterford, ’n plaasgemeente in die Ring van Graaff-Reinet. Kort hierna word die halfeeufees van die gemeente gevier en ds Erik Vivier publiseer ’n kort gedenkboek by die geleentheid.

In die laat sestigerjare het ds Erik Vivier altyd met sy karavaan op Hartenbos gestaan en het as kolporteur Christelike boeke verkoop. Dit is hier waar die jong skoolseun, Gerdrie van der Merwe van Trompsburg, met ds Erik en Alida Vivier kennis gemaak het en so het Gerdrie se boekeversameling na elke vakansie op Hartenbos gegroei. Ds Erik het ’n belangrike werk verrig in die breë kerklike gemeenskap landswyd om Christelike boeke in die hande van kerkmense te plaas.

Op 19 Junie 1971 word ds Erik Vivier leraar van die NG Gemeente Aberdeen, waar hy en sy vrou Alida 31 jaar lank woon en werk in die Here se koninkryk. Ds Erik het altyd met humor vertel dat hy die een is met die inisiatiewe en Alida die een is met die deursettingsvermoë. Uit hulle huwelik is twee kinders gebore: Cornelius en Louisa.

Dit was mooi en goeie jare in die gemeente, waar hulle lidmate se lief en leed beleef het oor meer as drie dekades. In baie gevalle het ds Erik kinders gedoop, hulle belydenis van geloof laat aflê, getrou en weer hulle kinders gedoop in dieselfde kerkgebou op Aberdeen. Hy was baie lank die spil waarom baie dinge op die plattelandse dorpie gedraai het, daarom het hy op baie rade gedien en ’n wye invloed uitgeoefen.

Op 28 Julie 2002 lewer ds Erik sy afskeidspreek en die leraarspaar gaan vestig hulle in Beaufort-Wes, waar hulle aftree in die dorp waar albei opgegroei en gematrikuleer het. Alida skryf: “Hy het van skooldae af belanggestel in die versameling van oudhede wat hy aangekoop het. Voor sy aftrede het hy die huis langs dié van sy ouers gekoop en die twee identiese huise aanmekaar laat bou om genoeg ruimte vir sy oudhede te verseker. Ons huis was soos ’n “Privaat Museum”. Sy belangstelling in ou motors het met die jare toegeneem en hy het agtien veteraanmotors in ’n groot stoor bewaar. Ds Erik het ook ’n kamer vol miniatuurmotortjies versamel, wat hy graag aan besoekers getoon het.

Ds Erik en Alida het hulle aftrede op Beaufort-Wes baie geniet en hulle meelewende vriendskap het baie mense aangeraak. Hy het gepreek wanneer dit moontlik was en mense oor die land heen het by hulle aangery om te kuier en sy versameling te waardeer. Die laaste twee jaar het ds Erik se gesondheid geleidelik verswak en hy sterf skielik op 12 Januarie 2017. Daar word tydens sy roudiens melding gemaak van hierdie dienskneg van die Here wat ’n leeftyd lank in die Groot-Karoo die Blye Evangelie gebring het. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

6 Februarie 1927 – 25 September 2018

Prof Adriaan Cornelis Barnard (BA, BD, DTh) is op 6 Fe­brua­rie 1927 gebore te Vredefort in die Vrystaat. Sy vader is Hendrik Daniël Barnard, ’n boekhouer en deeltydse boer wat lief is vir grond. Sy moeder is Johanna Catharina Maria Odendaal, wat in die bank werk en haar gesin met liefde en deernis opvoed in die vrese van die Here. Voordat Attie skool toe is verhuis sy ouers na ’n plaas in die distrik Bultfontein, waar hy as plaasseun opgroei. Attie begin in 1934 met sy skoolopleiding aan die Laerskool Bultfontein. In 1941 verhuis sy ouers na Springs waar hy in 1944 aan die Hugenote Hoërskool matrikuleer in die eerste klas, met ’n onderskeiding in die vak wetenskap. Hiervoor en vir wiskunde het hy ’n natuurlike aanleg, maar hy ontvang die roeping om predikant te word, waaraan hy gehoor gee.

Attie skryf in 1945 in as student aan die Universiteit van Pretoria, waar hy BA (Admissie) loop, met Grieks en Hebreeus as hoofvakke, waarvoor hy ’n groot aanleg toon. In 1948 word hy student aan die Fakulteit Teologie (Afd B) aan die Universiteit van Pretoria, waar hy in 1950 die BD-graad in die Teologie verwerf. In die lente van 1951 vertrek hy na Nederland waar hy aan die Vrije Universiteit te Amsterdam studeer in die Praktiese Teologie. Hy doktoreer met die proefskrif: “Die Pinksterfees in die kerklike jaar”, met prof R Schippers as promotor. Hy het student gebly sy lewe lank, ook nadat hy afgetree het. Hy het tot die einde toe die beste, nuutste en mees fundamentele boeke in sy belangstellingsveld gekoop en bestudeer. Prof Attie Barnard se leuse was: “Ad fontes – terug na die primêre bronne”. Sy persoonlike boekery was sy grootste bate, sy trots en verkwikking.

Attie trou op 29 September 1951 met mej AS Joubert, ’n lewensmaat wat hom met liefde ondersteun tot die einde van sy lewe. Sy het ’n BSc-graad aan Tukkies behaal en vergesel hom na Amsterdam in Nederland. Uit hulle huwelik is twee kinders gebore: Christien in 1956 en Hennie in 1958.

Prop Attie Barnard keer terug na Suid-Afrika en word in 1954 met handoplegging ontvang en bevestig in die NG Gemeente Sonhoogte te Primrose in Germiston, waar hy met oorgawe sy eerste tree in die gemeentelike bediening gee en uitstekende ervaring opdoen. Dit was ’n nuwe gemeente waar ’n nuwe kerkgebou onder sy leiding opgerig word. In 1959 word hy leraar van die NG Gemeente Randfontein aan die Wesrand, waar die latere prof AJ Smuts sy medeleraar is. Dit is ’n myngemeenskap waar hy met Woordbediening en huisbesoek siele vir die Here wen.

In 1961 word hy leraar van die NG Gemeente Johannesburg in die hart van die Goudstad, waar hy ses jaar lank met oorgawe lidmate in die middestad van Johannesburg bedien. Dr Attie werk met baie medeleraars saam, onder andere dr WD Jonker en dr AJ Venter. Hy en ’n span opgeleide gelowiges werk in die middestad en Hillbrow onder kerkvervreemdes, buitekerklikes, ongelowiges, ateïste en dwelmverslaafdes. Dr Attie was ook die stigterslid van “Selfmoord Ano­niem”, waar hy saam met geneeshere en psigiaters ’n gratis spreekkamer bedryf het. In 1967 onderneem hy ’n intensiewe en uitgebreide studietoer oor Industrie-arbeid, Evangelisasie en Liturgiek na Engeland, Nederland en Duitsland, ook Oos-Duitsland.

In 1967 loop sy pad na die NG Gemeente Durban-Noord, waar hy baie vir Afrikaner-gelowiges in die groot hawestad beteken. In dié tyd beteken hy baie vir die Natalse Kerk se moderatuur en doen diens as aktuarius. Hy dien ook op die Breë Moderatuur van die NG Kerk, waar hy waardevolle leiding gee.

In 1974, die jaar van die bekende Jeug-tot-Jeugaksie van die NG Kerk, neem dr Attie Barnard ’n beroep aan na die NG Gemeente Arcadia in die hart van Pretoria. Hier dien hy weer op die moderatuur en is aktuarius van die NG Kerk in Noord-Transvaal. Hy bedank verskeie beroepe, ook vir sinodale poste in Natal, Wes-Kaapland en Noord-Transvaal. Na slegs twee jaar kom die roepstem van die NG Kerk toe hy beroep word as professor in Praktiese Teologie aan die Fakulteit Teologie aan die Universiteit van Pretoria. Hier lei hy ’n geslag predikante op en prof Attie se invloed strek ver en wyd. Hier werk hy tot hy op 31 Januarie 1989 sy emeritaat aanvaar.

Prof Cas Vos skryf in Kerkbode oor sy werk en nalatenskap: “Ek was hartseer toe ek verneem het van die afsterwe van ’n geliefde vriend, kollega, departementshoof, ook voorsitter van die Psalmhersieningskommissie. Om te dink: Die wonderlike vriend en kollega is weg. Al wat oorbly, is onthousels. Sy stem, sy warmhartige en unieke persoonlikheid, sy akademiese leierskap en bydrae, sy besondere vriendskap. Ek is as jongeling uit ’n aangrensende deel van die Teologie, naamlik Dogmatiek, in 1989 as medeprofessor beroep. Ek het hoë agting vir prof Barnard gehad. Sy menslikheid, hartlikheid, integriteit en spitsvondigheid het my dadelik tuis laat voel. Veral sy akademiese vernuf en toewyding het my diep beïndruk.

“Sy boek, getiteld Die Erediens, is welverdiend met die Andrew Murray-prys bekroon. Dit is ’n werk van hoogstaande gehalte. Prof Gerben Heitink, bekroonde Nederlandse teoloog, het die boek as een van die heel beste ten opsigte van die geskiedenis van die liturgie beskou. Dit was nie net vir akademiese inligting bedoel nie, maar vir studente, predikante en die kerk. Hy was ’n uitnemende akademikus. Hy het altyd op primêre bronne gesteun. Sekondêre bronne was net nie goed genoeg vir hom nie. As dosent het hy die allerbeste gegee en daarom het hy ook van studente net die beste verwag. In ’n eksamen by prof Barnard moes studente alles baie goed ken.”

Vos skryf verder: “Ek was uitermate bevoorreg om prof Barnard vir die grootste deel van die negentigerjare as voorsitter van die Psalmkommissie en as ondervoorsitter van die Gesange­kommissie grondig te kon leer ken. Ons het boesemvriende geword. Met wysheid en deeglikheid het hy leiding in die Psalmkommissie gegee. Hy het met aandag na ander geluister en sake met oorleg bestuur. Ek sal sy spitsvondigheid nooit vergeet nie. Dit was nie altyd maklik om teoloë en musikoloë se gedagtes te versoen nie. Maar oom Attie het dit met grasie en humor reggekry. Ek dank die Here vir so ’n vriend, akademikus en mens soos Attie Barnard. Soli Deo Gloria.”

Sy dogter Christien skryf: “My pa, Attie Barnard, was ’n uiters intelligente man wat nie ’n boek of ’n artikel geskryf het sonder om deeglike navorsing te doen en baie bronne te raadpleeg nie. Hy het ook meeste van sy bronne in hulle oorspronklike taal gelees aange­sien hy heelwat tale magtig was. Sy laaste boek het hy in Januarie 2018 op die ouderdom van amper 91 jaar gepubliseer: Die boodskap van vroue in die Bybel. Hy het wyd gelees en kennis van uiteenlopende onderwerpe gehad. Wat vir ons egter uitstaan van sy lewe, is sy kinderlike geloof in God, sy nederigheid en empatie en sy liefde vir sy familie. Attie Barnard het diep spore getrap in die NG Kerk, maar nog dieper spore in die lewe van al die mense met wie hy elke dag in aanraking was.”
Na sy aftrede woon hulle van 1989 tot 1998 in Waverley in Pretoria en verhuis toe na Durbanville in die Wes-Kaap. Hulle woon in die Fairtrees Aftree-oord en was tot die herfs van 2018 baie gesond en heeltemal onafhanklik. Prof Attie ondergaan ’n suksesvolle knievervangingsoperasie, maar die nagevolge van so ’n groot operasie op sy ouderdom was te kwaai en hy het die volgende vier maande in hospitale en die siekeboeg deurgebring en al meer agteruit gegaan. Hy sterf op
25 September 2018 en ’n begrafnisdiens word op 1 Oktober 2018 deur ds Rian Verster waargeneem in Durbanville. – Dr Gerdrie van der Merwe VDM

Hierdie artikel het oorspronklik in die Jaarboek van die NG Kerke 2019 verskyn.