JG de Bruin van Durbanville skryf: Hierdie brief is in reaksie op Theo Danzfuss se brief (So word ons NG identiteit ‘dismantle’), wat ernstige kommer uitspreek oor die NG Kerk. Alhoewel sy passie vir die kerk waardeer word, glo ek dat sy argumente die situasie wanvoorstel en eerder verdeeldheid as versoening bevorder. Hoekom is daar vrees vir verandering? Verandering in die kerk moet nie gesien word as vernietiging nie, maar as ’n noodsaaklike aanpassing om relevant te bly in ’n veranderende wêreld.

Danzfuss beweer dat ons gereformeerde identiteit afgebreek word, maar gereformeerde teologie is nog altyd gekenmerk deur “semper reformanda” – die oproep om voortdurend te reformeer. Ons identiteit is gewortel in die evangelie, wat vra dat ons God se genade en geregtigheid op nuwe maniere uitleef. Tradisies moet dien as ’n basis vir groei, nie ’n struikelblok vir aanpassing nie.

Sy kritiek op die Algemene Sinode se besluit oor lidmaatskap neem ek aan is ’n misverstand. Die keuse om nie meer tussen gedoopte en belydende lidmate te onderskei nie, beklemtoon die verbondsgemeenskap. Lidmaatskap gaan oor behoort, nie prestasie nie. Hierdie besluit plaas genade bo hiërargie en skep ’n ruimte waar almal se geloofsreis gerespekteer word.

Wat die nagmaal betref, reflekteer die insluiting van kinders die inklusiewe aard van God se genade. Selfondersoek bly belangrik, maar ons moet vermy om nagmaal as ’n toets te sien. Dit is eerder ’n geleentheid om God se liefde te ontvang. Eksklusiwiteit hou mense weg van die tafel van genade, terwyl die evangelie ons nooi om te kom soos ons is.

Danzfuss se kritiek op liturgie, wat volgens hom te “horisontaal” gefokus is, misken die balans tussen Goddelike aanbidding en liefde vir ons naaste. Aanbidding is sowel vertikaal as horisontaal. ’n Liturgie wat mense in hulle werklike lewe aanspreek, weerspieël die groot gebod om God en ons naaste lief te hê. Relevansie in aanbidding is nie dieselfde as vermaak nie, Theo.

Die afwesigheid van die Tien Gebooie in sommige eredienste dui nie op ’n verlating van hulle betekenis nie. Die kern van die Dekaloog – liefde vir God en ons naaste – bly sentraal. Gemeentes het die vryheid om die evangelie aan te bied op maniere wat by hulle konteks pas.

Danzfuss se standpunt oor die “dismantling” van ampsbediening en tug ignoreer die werklikheid dat arbeidswette en Christelike beginsels van geregtigheid en menswaardigheid nie teenstrydig is nie. Tug moet herstellend wees, nie bloot straf nie, en die doel bly om mense na God se genade terug te bring.

Sy gebruik van “dismantling” wek vrees en ontmoedig konstruktiewe gesprekke. Verandering is nie ’n vyand nie, maar ’n geleentheid om God se waarheid op nuwe maniere te leef. Theo, ek herinner jou: Ons identiteit is eerste in Christus, nie die NG Kerk nie.