Dit is vir my gepas dat die Lydenstyd by ons in die herfs val. Soos nou. Op ’n oggend word jy wakker, stap by die voordeur uit, en weet dit net: Herfs is hier. Jy sien dit in die goudbruin blare wat onder die plataanboom op die sypaadjie lê; en daar is iets in die […]

Elke jaar op 16 Desember het ons Geloftefees gedenk. Oorlede Pa het dikwels die Geloftediens gelei. Of moet dit dalk lei met ’n lang y wees? Gely. Want Pa het op sulke dae dikwels gepreek oor die lyding van die Afrikanervolk. Hoe die Afrikanermense deur die Engelse owerhede van destyds geminag is, hoe daar een

Ek herinner my aan die skrywer WA de Klerk se woorde: “For years to come the Afrikaans churches would have to grapple with the issues that Cottesloe put on the table.”

By wie sou ek dit die eerste keer gehoor het? Ek was nog ’n kind, dit weet ek. Op Daniëlskuil. Miskien het Pa of Ma dit vir my vertel: Dat as jy eendag doodgaan, gaan jou lewe voor jou verbyflits. Jy gaan weer alles sien en hoor wat jy op aarde gedoen het. Dit het

Moses Makhondwane kom staan langs my by my skryftafel. Dis my ma, sê hy. Sy het afgesterwe. Die selfoon waaroor hy pas met iemand in Tswana gesels het, is nog in sy hand. Ek staan op, sit my hand om sy skouer en sê die gewone, lam trooswoorde. Ai, Moses. Ek is jammer, Moses. Dis

Kort voor tienuur hou Hester Bezuidenhout in haar motor voor die NG kerkgebou op Stella anderkant Delareyville stil. Die son is vandag weer woedend hier in die ou Wes-Transvaal. Op met die galery se trappe stap sy, deur die kerkgebou se skemerte en stilte, na die orrel toe. Sy laat gly die houtkoepel oop wat

Dit was 30 jaar gelede, en ek is bang om dit te vertel. Ek is bang ek onthou dit verkeerd. Dit was in die tyd toe ek in die berugte saal 22 in die ou 1 Militêre Hospitaal op Voortrekkerhoogte was. Die psigiatriese saal. Ek was 19 jaar oud en besig met my 2 jaar

Gistermiddag kom daar weer ’n WhatsAppboodskap van haar af: “Ka oom nie my seblif help met ’n paar sente nie? Ons het nie kos en krag nie.” Nes al soveel keer tevore. Jammer, jy kan nie, laat weet jy terug. Iewers moet dit end kry. Jy het ook nie meer krag nie. ’n Paar sekondes

Die gevoel is eensklaps net daar toe ek in Thabo Sehumestraat die middestad van Pretoria in ry: vrees, ’n vae gevoel van vrees. Hoe veilig gaan my bakkie wees? Hoe veilig gaan ék wees? Thabo Sehumestraat was eens ’n straat waarvan ek die naam vergeet het. Die President Hotel, oorkant die Pretoriatreinstasie, is verdeel in

Ugie wankel tussen bid en droom, soos soveel ander dorpe in die land. Die strate en sypaadjies is redelik skoon, maar jy kan die verval nie miskyk nie. Geboue wat smag na verf. Mense wat oral sit en wag. Lees ook: Dana Snyman skryf vanuit Machadodorp: ’n Skriba se stories en die manier waarop ons land