Dit voel of ek besig is om ’n aftreeoord vir ou Bybels tot stand te bring. Ek praat veral van die 1933-vertaling. Die ou vertaling, soos ons sê. In tweedehandse boekwinkels en by die Hospice, DBV en ander plekke waar goed vir liefdadigheid verkoop word, sien jy alte dikwels van hulle op ’n onderste rak […]

Op Beeld se brieweblad lees ek die woord raak: Evangelis. ’n Woord wat ek min hoor. Die skrywer van die brief, ene Martie van Mbombela, vertel van Phethile Zulu, ’n evangelis en ’n paar helpers wat daagliks meer as 200 kinders op Elandshoek kos gee. Elandshoek is nie ver van die bergdorp in Mpumalanga waar

Naby Groot-Marico, so 40 km van Zeerust af, beduie ’n bord: Riekertsdam. Die familie Riekert was destyds ook Jerusalemgangers. Die pad is vol gate en slote, die veld vol sekelbos en raasblaar en kameeldoring. Ek is hier in die Marico-Bosveld om te kom soek na spore van die Jerusalemgangers, ’n groep fanatieke Voortrekkers wat in

Stadig skommel ek in Machadodorp se hoofstraat af, verby die poskantoor waarvan die teken gebreek is. “P  st Offi   ,” sê dit nou. Die ou kontantwinkel behoort nou aan ’n kêrel van Pakistan of Bangladesh. Voor die meubelwinkel borrel musiek vol vreemde ritmes uit ’n luidspreker. Slaggate. Papiere op die sypaadjies. Vroue wat vrugte

Onlangs kom ek toe weer in só ’n saal, ’n kerksaal met ’n blink teëlvloer, ’n hoë dak en ’n verhoog afgesper met swaar fluweelgordyne. Ek dink nie dit is regtig nodig om te sê waar en in watter gemeente se saal ek was nie. Dit is asof elke kerksaal dieselfde een is: die dubbele

Ma kyk op haar horlosie en skud haar kop. “Wanneer kom oom Bartjie nou?” sê sy. “Hy’s al vier minute laat.” Ons is al van vroeg af by die kerksaal, saam met tannie Hester en tannie Baba en die ander tannies van die ACVV. Oral staan koekblikke en Tupperware-bakke rond, en kartondose vol ou klere

Nog altyd het ek my verjaardag stillerig gevier, maar toe ek onlangs sestig word, nooi ek ’n klompie mense en ons braai en gesels tot laat in die nag. Ek is nou amptelik bejaard. Ek kan afslag by die Spar kry, teen halfprys gaan fliek en in party winkels in ’n aparte, korter ry staan.

Jy ry op die snelweg, en dan, opeens, is daar ’n bakkie voor jou, met twee of drie manne agterop. Oor een se kop is ’n Rasta-mus getrek. Die ander twee se blou oorpakke is vol verfspatsels. Dikwels is daar ’n leer of ’n kruiwa saam met hulle op die bak. Dit lyk nie of

In ’n winkel wat antieke meubels, blikke en ander ou goed verkoop, vang my oog onlangs iets waarvan ek byna al vergeet het. ’n Bakpoeierblik. Royal-bakpoeier. Deesdae koop jy bakpoeier in ’n plastiekhouer. Ek tel die blik van die rak af op, en opeens is ek weer ses of sewe jaar oud en sit by

Op Verdun-sur-le-Doubs, ’n dorpie oos van Parys, kom roep Charles my waar ek in ’n Franse kafee ’n Belgiese bier sit en drink. Buite is dit ongemaklik warm. “Het jy tyd?” vra hy. “Ek wil jou iets gaan wys.” Natuurlik het ek tyd. Ons het mekaar twee dae gelede ontmoet, ek en Charles. Ons vaar

Hennie is toe weg. Die vrou wat sy huis skoonmaak, het Saterdagoggend op hom afgekom waar hy in die gang lê. Hy het ’n paar dae daar gelê. Stof is jy en tot stof sal jy terugkeer. Ek het Dinsdagoggend vir die laaste keer met hom gesels – oor WhatsApp. In die laaste ruk het