Dit is onmoontlik om teen hierdie tyd nog onbewus te wees van die drama wat ontvou op Amerika se grense: families wat geskei word, vlugtelinge wat sonder regsverhoor gedeporteer word, kinders wat van hul ouers weggeneem word en apart aangehou word. Nie net in Amerika nie, maar ook elders: talle mense wat vlug van oorlog, […]

Daar moet tog méér wees aan hierdie lewe as pyn en dood, teleurstellings en tekortko­minge van ons geliefdes en vriende, verraad en vergrype en geweld en onreg wat ons oral rondom ons waarneem. “Hoe kan ek ooit weer gelukkig wees?” vra die teoloog Ellen Charry na die afsterwe van haar man. Anders gestel, aan watter

“I am wrenched by the abuses our language, our theology, and our church perpetrate against women and gays” (Serene Jones). Verlede jaar het Australiese kerkleiers op ’n ry – van­af die Anglikaanse kerk tot die Baptistekerk – amp­telik en publiek om verskoning gevra vir die kerk se aandeel aan geweldpleging teen vroue. Dit het ge­volg

Die kerk is die plek waar verwarde gewetens (perplexis conscientiis) ontvang en vertroos word, en “my rol” – skryf Martin Luther – “is om arme, verwarde gewetens te vertroos”. Dit is juis hierdie oortuiging wat Luther telkens sou dring om homself ondubbelsinnig te posisioneer binne die de­batte van sy dag; binne oomblikke van waarheid. “Gewete”

“Gays moet hulle eie kerk stig.” Hierdie standpunt is meermale laat hoor in die gesprek oor selfdegeslagverhoudings. Tog laat dit ernstige vrae oor kerkbegrip ont­staan, veral wanneer dit aangebied word as ’n soort oplossing tot onderlinge meningsverskil binne die kerk. Word kerkwees dan deur seksuele oriëntasie bepaal? Of gender? Of ras? Kultuur? Taal? Dalk politieke

Vanjaar, met die 500-jarige herdenking van die Reformasie, word daar in die besonder gedink aan die figuur van Martin Luther. Nie net die Re­formasie nie, maar ook Luther se besondere teologiese bydrae, spesifiek sy 95 stellinge, word herdenk; en dikwels ook nie juis die inhoud van sy stellinge nie, maar liewer die sosio-politieke uitwerking wat

In ’n tyd van soveel slegte nuus behoort die kerk ernstig na te dink oor watter soort goeie nuus sy moontlik kan verkondig. Waarin lê ons troos, die goeie nuus van die evangelie? Dit is immers die vraag waarmee die Heidelbergse Kategismus begin: Wat is my enigste troos in lewe en dood? Watter troos is