Die uitsig oor die Blyderiviervallei in Mpumalanga met die Drie Rondawels wat daaroor troon en die Laeveld wat in die verte sigbaar is, het ikonies geword omdat dit so asemwegslaanmooi is. Dit is hierdie soort verwondering wat die digter van Psalm 104 teen die einde van die Psalm uitjubel. Deur die loop van die psalm […]

’n Plaat vygies blom net buite Jacobsbaai aan die Kaapse Weskus. Daar, en verder noord in Namakwaland, bring die lente in ’n goeie reënjaar ’n kleureskouspel wanneer daar nuwe lewe uit die grond spruit. Dit is sulke woorde wat die digter van Psalm 104 ook gebruik wanneer hy in vers 30 sing: “… ook uit

Kalwertjies, lammetjies, welpies, kuikentjies … Babatjies van enige soort ontlok gewoonlik ’n gevoel van vertedering by mense, juis omdat ’n mens in hulle die wonder van lewe herken. Iets daarvan sien ’n mens in die foto van die klein blouapie hierbo, en iets daarvan vind ’n mens terug in vers 30 van Psalm 104: “U

Afrikaans het ’n woord wat dit sê: “Godverlate”. Dit is ’n ontstellende woord, maar dit is presies waaroor die digter van Psalm 104 dit het in vers 29. In die vorige verse vertel Hy van die God wat versorg en voorsien. Hy doen dit om alles in die skepping se afhanklikheid van God aan te

Psalm 104 besing God se lof aan die hand van verskeie aspekte van sy skepping. In vers 19 hou dit verband met die ritmes van die natuur: “U het die maan gemaak om die vaste tye mee aan te gee, die son weet wanneer om onder te gaan.” Moderne mense kan nog verstom staan oor

Psalm 104 is ’n skeppingspsalm. Die 35 verse word grootliks daaraan gewy om God se grootheid te besing aan die hand van die natuur wat Hy gemaak het en onderhou. In vers 14 en 15 word daar egter skielik ook na die mens verwys: “U laat gras uitspruit vir die diere en groen plante vir

Die digter van Psalm 104 skryf oor die groot waters wat die aarde oordek het. Toe God hulle egter aanspreek, het die waters gevlug. Hulle het oor die berge gespoel, en in die laagtes weggevloei na die plek wat God vir hulle bestem het, na waar Hy vir hulle grense gestel het wat hulle nie

Soms staan ’n mens verstom oor die kragte van die natuur: winde, storms, weerlig – soos op dié foto van ’n storm in Limpopo. ’n Mens kan verstom staan van vrees as hierdie kragte dreig om jou te oorweldig, of ’n mens kan verstom staan van verwondering as jy dié skouspel op ’n veilige afstand

Psalm 104 is ’n skeppingspsalm. Die digter sien die grootheid en verskeidenheid van God se handewerk raak en hy staan verwonder daaroor. Hy kan net een ding doen, en dit is om God daarvoor te prys. As gelowige en natuurliefhebber deel Neels Jackson hierdie verwondering en as fotograaf dokumenteer hy van die skoonheid in die